Βάσω Αβραμοπούλου – 16/05/1988 – 04/06/1988
Την Δευτέρα 16 Μαΐου στις 8 το βράδυ, εγκαινιάζεται η πρώτη ατομική έκθεση της Β. Αβραμοπούλου με τίτλο «Ιχνογραφήματα», στην Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα.
Η καλλιτέχνης, η οποία κινείται στα πλαίσια της Ελάχιστης τέχνης παρουσιάζει – μεταξύ άλλων – 15 κατασκευές/στήλες, ύψους 2 μέτρων, δουλεμένες με μολύβι και γραφίτη πάνω σε χαρτί.
Η ιστο… Read more 
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
14 Ιουνίου 1988
Μαρία Μαραγκού
Πρώτη ατομική παρουσία της Βάσως Αβραμοπούλου στην γκαλερί «Μέδουσα» με μια πολύ πολύ καλή δουλειά που εξαργυρώνει τα δάνεια στον μινιμαλισμό στον οποίο οφείλει. Τα ίχνη, σχήματα γεωμετρικά εκφράζονται ζωγραφικά και αναδύουν τη φόρμα τους από το παιχνίδι του μαύρου-άσπρου και κυρίως των τόνων που αναπτύσσονται πίσω από τις μορφές των γραμμικών σχημάτων. Η χρωματική ποικιλία που μπορεί να παράγει το μαύρο μολύβι είναι πάντα σχετική με τη δυνατότητα της ζωγραφικότητας του καλλιτέχνη, ακόμα κι όταν το αίτημα δεν βρίσκεται εκεί.
Το πρώτο που μας γοήτευσε στην εννοιολογική αυτή αναγωγή των γεωμετρικών σχημάτων είναι το φως που παράγει, κλείνει και αναπτύσσει η Αβραμοπούλου εντός και εκτός των σχημάτων της. Το δεύτερο είναι η ανάπτυξη των σχηματοποιημένων όγκων της γραφής, σε περιβάλλον στο οποίο ευφυώς συνδράμει ο καθρέφτης.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
29 Μαΐου 1988
Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν
Συνθέσεις χρωματικής ευαισθησίας και γεωμετρίας
Σε παραλλαγές μαύρου και λευκού, οι κατασκευές της Β. Αβραμοπούλου στη «Μέδουσα», τεκμηριώνουν ένα αρκετά έντονο προσωπικό ύφος και πάνω απ’ όλα την συνεχή ανανέωση στην εξεύρεση νέων λύσεων.
Οι λύσεις αυτές προικίζουν με μια χαρακτηριστική κινητικότητα την όλη σύνθεση: γνώρισμα που ενορχηστρώνει στο κάθε έργο έναν ιδιωματικό σε υφή και σε πνοή ρυθμό. Πρόκειται για συνθέσεις στις οποίες εξακριβώνουμε – σε καθεμιά ξεχωριστά καθώς και στο σύνολό τους θεωρημένες – μια πρωτότυπη χρήση της γεωμετρίας και συνάμα την εμπέδωση ενός προσωπικού, από μέρους της καλλιτέχνιδας αλφάβητου.
Ακόμη ο τρόπος που εννοείται εδώ, το χρωματικό στοιχείο και οι ευρηματικοί χειρισμοί προικίζουν με μια πλαστικότητα το κάθε έργο, προβάλλοντάς το στον γύρω χώρο. Είναι σαν να έχουμε στην κάθε περίπτωση και μια ξεχωριστή παρτιτούρα μιας μελωδίας.
