ISABELLE & MARC GRATAS
Ακουαρέλες
3 – 13 Δεκεμβρίου 1980
Την Τετάρτη στις 3 Δεκεμβρίου στις 8 το βράδυ η Μαρία Δημητριάδη θα παρουσιάσει στην Αίθουσα τέχνης Μέδουσα, την έκθεση ακουαρέλας των ζωγράφων Isabelle & Marc Gratas. M’ αυτή την ευκαιρία θα παρουσιαστεί το νέο βιβλίο «Το φωτισμένο νησί» με ποιήματα του Marc Gratas.
Διαφάνεια και απαλότητα χρωματισμών, ρευστότητα της ύλης. Με τον Marc Gratas βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ σίγουρη τεχνική στην πιο καθαρή παράδοση ακουαρέλας. Αλλά ας μην γελιόμαστε, αν και η μόρφωσή του είναι κλασσική ( 5 χρόνια σπουδές στην Beaux Arts και απόκτηση του διπλώματος το 1970), η έκφρασή του είναι σύγχρονη, με κάποια απροσδιόριστη μανιέρα τελείως προσωπική. Ο καλλιτέχνης επιμένει να αναπαραστήσει στους πίνακές του όχι μόνο το τοπίο που βλέπου τα μάτια του μέσω συγκινησιακών δυνάμεων αλλά την αόρατη διάσταση που του εμπνέει ο χαρακτήρας του τοπίου. Υπάρχει εδώ όλη η θρησκευτική σύλληψη της φύσης, ένα είδος πανθεϊσμού που προκαλεί τον Άνθρωπο να αναθεωρήσει τις σχέσεις του με τα στοιχεία. Αυτό άλλωστε φαίνεται καθαρά στα ποιήματα που συνοδεύουν ορισμένες ακουαρέλες και φωτίζουν το έργο χωρίς αμφιλογίες, για όσους ξέρουν να παίρνουν τις λέξεις γι’ αυτό που είναι.
Αφού έκανε εκθέσεις στο Παρίσι και στην επαρχία ο Marc Gratas για αρκετά χρόνια χαλιναγωγεί το ταλέντο του στις απαιτήσεις του σχεδίου υφαντουργίας – ταπετσαρίας, χώρος απόλυτα γαλλικός, ένα σχολείο όπου αναμφίβολα χρειάζεται αυστηρότητα στο σχέδιο.
Μέσω αυτού του πειθαρχημένου κόσμου, η γυναίκα του, Isabelle, μπαίνει στο χώρο της ζωγραφικής, αφού εγκαταλείπει το χορό. Τον εγκαταλείπει όμως; Η ερώτηση φτάνει αυθόρμητα στα χείλια βλέποντας τα λουλούδια της που κυριολεκτικά ζωντανεύουν με κινήσεις που δεν τις δίνει ο άνεμος αλλά πηγάζουν από τα βάθη του εαυτού της. Οι τίτλοι άλλωστε είναι αποκαλυπτικοί: Ιεροτελεστία, Χορός, Ψαλμωδία, Ισορροπία.. κλπ. Μήπως υπάρχει και εδώ η έκφραση της πνευματικής ανησυχίας; Σίγουρα όμως υπάρχει η πρόσκληση να τα κοιτάξουμε από κοντά… Έτσι περνώντας από έργο σε έργο βρισκόμαστε αιχμάλωτοι πότε της λεπτότητας των αποχρώσεων και πότε της δύναμης των συνθέσεων.
Όπως όταν περπατάμε στην εξοχή και βρεθούμε απότομα μπροστά σ’ ένα λουλούδι, μαζί με όλα τα όσα σημαίνει η παρουσία ενός αγριολούλουδου, που ξεφύτρωσε μόνο του πάνω σε μια γη συχνά άγονη και που λάμπει από χρώματα και ζωντανές δυνάμεις.
