Μετά τον Jeff Koons, τον Xavier Veilhan, τον Takashi Murakami, σειρά του Bernar Venet να αποδεχτεί την πρόσκληση που απευθύνει το Ανάκτορο των Βερσαλλιών, κάθε χρόνο, σε έναν σύγχρονο καλλιτέχνη. Η έκθεση αυτή δεν αποτελεί, είναι αυτονόητο, μια μονογραφία του Bernar Venet, απλούστατα διότι το Ανάκτορο των Βερσαλλιών δεν είναι ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης και δεν έχει ως αποστολή να διοργανώνει τέτοιου είδους εκθέσεις, τις οποίες παρουσιάζουν εξάλλου άλλοι φορείς, με τρόπο εύστοχο και πρόσφορο. Στις Βερσαλλίες, απεναντίας, δεν παύουμε να αναρωτιόμαστε ποια μπορεί να είναι η πιθανή σχέση ανάμεσα στα έργα τού σήμερα και σε αυτήν την “κληρονομιά της ανθρωπότητας” που συγκροτούν το Ανάκτορο, ο διάκοσμός του, οι κήποι του και το τοπίο που το περιβάλλει, τοπίο άλλωστε εξ ολοκλήρου διαμορφωμένο γύρω από αυτό. Από την άποψη αυτή, η έκθεση “Ο Venet στις Βερσαλλίες” καινοτομεί σε σχέση με εκείνες που προηγήθηκαν. Πράγματι, η έκθεση επιλέγει να καταλάβει το χώρο του κτήματος με τρόπο ευρύ και τολμηρό, εφόσον ανοίγει με ένα έργο που υποδέχεται τον επισκέπτη από την Πλατεία των Όπλων κιόλας, περιβάλλοντας το έφιππο άγαλμα του βασιλέως, και εκτείνεται νωχελικά, με τρόπο κλασικότερο, στα παρτέρια του ανακτόρου του Λουδοβίκου 14ου.
Γιατί τον Bernar Venet; Όχι μόνο διότι η εναλλαγή μεταξύ Γάλλων και ξένων καλλιτεχνών επεφύλασσε φέτος τον προγραμματισμό των Βερσαλλιών σε έναν καλλιτέχνη “Γάλλο ή που να εργάζεται στη Γαλλία”, αλλά κυρίως διότι κατόπιν ωρίμου σκέψεως εκτίμησα ότι το έργο του παρουσιάζει χαρακτηριστικά που το καθιστούν ενδιαφέρον να παρουσιαστεί στις Βερσαλλίες. Το έργο του, πράγματι, θέτει δύο ζητήματα που αφορούν τις Βερσαλλίες κατά πρώτο λόγο, το ζήτημα του μνημειώδους χαρακτήρα και εκείνο της σχέσης ενός σύγχρονου έργου με ένα προϋπάρχον πλαίσιο, είτε το πλαίσιο αυτό είναι αστικό, φυσικό είτε ιστορικό.
