Anton & Μαρία Γρηγοριάδη

Ο Φώτης Μέλλιος, δημιούργησε στο λιμανάκι του Αη Δημήτρη-Μπουκαδούρα στην Νάουσα Πάρου, ένα café το οποίο θα λειτουργεί παράλληλα και σαν χώρος τέχνης.
Για τρίτη συνεχή χρονιά συνεργάζεται με την Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης. Μετά την περσινή επιτυχημένη έκθεση του Νάκη Ταστσιόγλου & της Αννίτας Ξάνθου, το Σάββατο 30 Ιουνίου 2007 στις 9 το βράδυ η Μαρία Δημητριάδη (Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης) και ο Φώτης Μέλιος (Fotis art café) θα παρουσιάσουν έργα των καλλιτεχνών Anton και Μαρία Γρηγορίαδη.
Replica Rolex
Στη νέα φωτογραφική δουλειά του Anton το τοπίο , « τόπος-άτοπος » σχετίζεται με τα γυμνά σώματα των γυναικών. Το τοπίo, ως εκμαγείο του πορτραίτου του καλλιτέχνη .Το σώμα, η μυστηριώδης πρόσκληση για έρωτα, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου αγνώστων εραστών, αλλά και της μεγάλης τέχνης .
Η εικόνα μεταβλητή, σε σχήμα εσωτερικό, παράγει σιωπή και χρησιμοποιεί περιορισμένα, με πολύ ελεγχόμενο τρόπο την τεχνική και όχι την τεχνολογία.
Η φωτογραφία ασπρόμαυρη (Φωτογραφική εκτύπωση, ζελατινοβρωμούρα του αργύρου σε ουδέτερο χαρτί), έλκεται από το άχρονο και το ακαθόριστο .
Τοπία και γυμνά , «στην μέση του πουθενά», αλλά παρόντα.

Σαν παλιός μάστορας κοιτώ σα κούτσουρο κάθε λευκό τελάρο και το σκαλίζω με την πεποίθηση πώς κρύβει έναν Πινόκιο. Συντονισμένος φορέας συγκίνησης. Ο,τι έχει ‘’γράψει’’ πρέπει να ειπωθεί, αφού ο,τι δε διηγείσαι είναι σα να μην έγινε.

Θέματα παλιά και ίδια μέσα από εικόνες και σύμβολα:
Παπούτσια = ο Δρόμος, Μπάλα = η Ζωή,
Κύκλοι = Σταθμοί, Επανάληψη = η Βάση της Ζωής
Δε λέγονται όλα. Αυτά -λέει ένας Ταυλανδέζικος μύθος- να τα φωνάξεις στην κουφάλα ενός δέντρου κι ύστερα να την καλύψεις με λάσπη και ξερά χόρτα. Εγώ τα καλύπτω με λευκό. Η διαδικασία μπορεί να σ’ εξοντώσει πάνω στον ενθουσιασμό σου. Κοιτώντας πίσω (στην εποχή της αθωότητας η αλλού) συνειδητοποιείς πώς τίποτα δεν είναι όπως πριν. Το ενιαίο κατακερματίστηκε, το γεμάτο άδειασε, το νόημα χάθηκε στη διαδικασία αποκρυπτογράφησης. Νοιώθεις πώς είσαι μόνο χέρια – η αιτία των πάντων- ή χωρίς χέρια πώς έχεις το κεφάλι κάτω απ τα πόδια. Πώς μόνο το παπούτσι επιθυμεί να προχωρήσει προς τα εμπρός μα δίχως σώμα.
Κοιτάς γύρω κι είναι όλα έτσι:
Ξεκομμένα, διασπασμένα,Α-νόητα=δίχως νόημα,Α-σχημα=χωρίς σχήμα.
Κοιτάς εμπρός, ο κίνδυνος του χθες απειλεί το μέλλον της ματιάς σου.
Μα επιμένεις να κοιτάς εμπρός γιατί ο,τι είναι να συμβεί θα συμβεί εκεί:
Μπροστά στα μάτια σου…