“Μαγνητικά κοσμήματα”, 23/02/1987 – 27/02/1987
Την Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου στις 8 το βράδυ η Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης θα παρουσιάσει για τέσσερις μόνο μέρες τις τελευταίες εμπνεύσεις του γλύπτη Takis που κατέληξαν σε έξυπνα υπέροχα κοσμήματα.
Κοσμήματα από χρυσό 22. κ. και μαγνήτη, θυμίζουν μικρά γλυπτά και μαγεύουν το βλέμμα.
Το πρώτο κόσμημα που έφτιαξε ο Τάκις ήταν μια νυχτερίδα από ασήμι.Από τότε, ποτέ δεν σταμάτησε να φτιάχνει κοσμήματα, μικ… Read more 
ΟΛΓΑ ΜΠΑΤΗ
Φεβρουάριος 1987
Τα μαγικά κοσμήματα του Τάκη
Ερωτικά στη γραμμή τους, δυναμικά στην εσωτερική τους λειτουργία, τα κοσμήματα του Τάκι αναπτύσσουν τα μαγνητικά τους πεδία πάνω στο γυναικείο σώμα.
Ξεκίνησε να τα κατασκευάζει από κάποια διάθεση παιχνιδιού. Ήταν γι’ αυτόν, τον γλύπτη του φωτός, της κίνησης και των μαγνητικών πεδίων, μια αστεία στιγμιαία πρόκληση στο διάλειμμα της άλλης δουλειάς.
Τα κοσμήματά του, αυτά που εξέθεσε πριν λίγο καιρό στην γκαλερί Μέδουσα, τα είδε ο Τάκις σαν τα αντικείμενα κάποιας καθημερινής κίνησης, μια αυθόρμητης συγκίνησης. Σαν τα ευκολόχρηστα και «ευκολοχειραγωγίσιμα» κομμάτια της δικής του έμπνευσης, που φορούσαν οι φίλοι στον λαιμό, στο χέρι, στο αυτί, τα κρατούσαν, τα φόρτιζαν με τις στιγμές της αγάπης, του μίσους, του ρεμβασμού.
Δακτυλίδια, καρφίτσες, περιδέραια έγραψαν ή μπορούν να γράψουν μια ιστορία γεμάτη αγάπη, ζήλιες, περιέργειες και απορίες. Μπορούν να συνδεθούν με τα άτομα, αλλά συγχρόνως κρατούν τη δική τους αυτονομία είναι μικρά έργα γλυπτικής, που κι αυτά με τη σειρά τους μπαίνουν στα αέναο παιχνίδι της φόρμα, της σκιάς και του φωτός.
Πόση μαγεία μπορεί να κρύψει ένα κόσμημα;
Κάποτε, ίσως και σήμερα, ο Τάκις πίστευε στη μαγεία. Η πρώτη μου γυναίκα, έχει πει, ήταν μάγισσα. Και ο ίδιος νόμιζε ότι μάγια του έκαναν κάθε Δευτέρα. Γι’ αυτό κρατούσε πάντα επάνω του έναν αμέθυστο, πέτρα με κάποιο νόημα, στοιχείο που απωθούσε τα «κακά ρευστά». Κάποτε, τα κοσμήματα είχαν ένα συμβολικό νόημα και το νόημα αυτό ακριβώς θέλει να αιχμαλωτίσει μέσα στις μικροκατασκευές του αυτές ο διάσημος γλύπτης.
Το πρώτο κόσμημα, που έφτιαξε ο Τάκις, ήταν μια νυχτερίδα από ασήμι. Ύστερα ένα χταπόδι, πάνω σε κεραμικό. Σε κάποιο άλλο, σμίλεψε μια πεταλούδα. Αλλού μια γοργόνα ή φύλλα από αγριοπιπεριές, δέντρα τα οποία σήμερα συναντάς διασχίζοντας το δρόμο προς τη Μονή Πετράκη. Κοσμήματα χαραγμένα σε πλάκες. Κομμάτια με κίνηση μοναδική, με ύφος και φόρμα συγκεκριμένη, που έγιναν για να διαγράψουν κάποια τροχιά στον χρόνο και στη συνέχεια, να σπάσουν, να χαθούν, να ξεχαστούν.
«Σίγουρα, λεει ο Τάκις, «αυτά τα κοσμήματα είναι μικρά γλυπτά, με μια μαγεία στη δομή τους, μια λάμψη στην υφή τους. Έχουν πάνω τους το χρυσό, στοιχείο έντονο της ανθρώπινης φιλαρέσκειας, και τους μαγνήτες, σαν πόλο έλξης της περιέργειας, σαν ένα βασικό σημείο αναφοράς».
Τα κοσμήματα του γλύπτη χωρίζονται σε «κύκλους». Υπάρχουν αυτά που κατασκευάστηκαν με οδηγό μια συγκεκριμένη φόρμα και δεν είναι παρά μικρά έργα γλυπτικής (Ορίτζιναλ). Άλλα, δημιουργημένα τυχαία, από σύμπτωση, θυμίζουν τη σειρά των έργων του Τάκι με τίτλο Εκρήξεις, (Ορίτζιναλ ανλίμιτεντ). Και τέλος, υπάρχει η σειρά που είναι εμπνευσμένη από το έργο του Τάκι με τίτλο Ερωτική γραμμή (Ανλίμιτεντ). Εδώ, ελάσματα χρυσού τυλίγονται γύρω απ’ το χέρι, τα δάχτυλα και τον λαιμό, ελάσματα που θυμίζουν τον ατέλειωτο κύκλο της φύσης και του έρωτα και συγκρατούνται μεταξύ τους με μαγνήτες, καταγράφουν τις μνήμες του ανθρώπου και τους κραδασμούς του σώματος, των αισθημάτων.
Πόση ζήλια κρύβει ένα κόσμημα; Κλείσε τα μάτια και ονειρέψου τη γυναίκα των ονείρων σου να έρχεται στο ραντεβού, φορώντας ένα δαχτυλίδι, που δεν έμαθες ποτέ την ιστορία του.
Κάπως έτσι προσδιορίζει ο Τάκις, τη σχέση κοσμήματος και συναισθήματος. Όμως, τα δικά του κομμάτια, έξω από κάθε ανθρώπινη ιστορία, δεν παύουν να είναι προϊόντα τέχνης, μικρογλυπτά, φορτισμένα από τις μνήμες του καλλιτέχνης και τους κραδασμού του δικού του σύμπαντος – κόσμου.
