“Λιγότερο από το μηδέν” , 24/11/2010 – 22/01/2011
Την Τετάρτη 24 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ η Μαρία Δημητριάδη θα παρουσιάσει την νέα δουλειά του Μίλτου Μιχαηλίδη με τίτλο
«Λιγότερο από το μηδέν».
«…Οι εικόνες που είχα εγώ ήταν για άτομα που τρελαίνονταν ζώντας στην πόλη. Εικόνες γονιών τόσο πεινασμένων και στερημένων, που έτρωγαν τα ίδια τους τα παιδιά. Εικόνες ατόμων, νεαρών στην ηλικία μου, που σήκωναν τα μάτια από την άσφαλτο και τυφλώνονταν α… Read more 
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
Μαρία Μαραγκού
Η τρομοκρατία της κατανάλωσης. Η κατανάλωση της καταστολής
Ο ένστολος και ο κόσμος του δρόμου και του μετρό αποτελούν κινητήριο δύναμη, ξεκάθαρα αφηγηματική στη δουλειά του Μίλτου Μιχαηλίδη. Ο καλλιτέχνης, ζωγράφος άριστος που δεν αφήνεται στις δεξιοτεχνίες του, παρακολουθεί τα πράγματα άγρυπνα και οργανώνει ένα ασφυκτικό κλειστοφοβικό περιβάλλον στο χώρο της γκαλερί «Μέδουσα» με «ευτυχισμένα» ζωγραφικά έργα, όπου ωραίες ξανθές και κήποι ανθίζουν, κυκλωμένοι από ένστολους με αντιασφυξιογόνες μάσκες.
Αναφερόμενος στο βιβλίο του Μπρεστ Ιστον Ελις «Λιγότερο από το Μηδέν»,σχολιάζει την πραγματικότητα του δρόμου. Γράφει ο Έλις για τις εικόνες των ανθρώπων που τρελαίνονταν ζώντας στην πόλη, εικόνες γονιών τόσο πεινασμένων που έτρωγαν τα ίδια τα παιδιά τους, εικόνες νέων ανθρώπων που σήκωναν τα μάτια από την άσφαλτο και τυφλώνονταν από τον ήλιο.
Ο Μίλτος Μιχαηλίδης χρησιμοποιεί τον τίτλο του βιβλίου του Έλις 25 χρόνια μετά, ακριβώς για να δείξει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, αντίθετα η ατμόσφαιρα του τότε είναι η Αθήνα του σήμερα, ότι ο άνθρωπος παραμένει απολύτως αδιάφορος, άρα ανίκανος να αλλάξει τον κόσμο.
Μιλάμε για μια έκθεση με καθαρά πολιτικοκοινωνικό περιεχόμενο και σύγχρονη εικαστική γραφή.
ΕΠΙΚΑΙΡΑ
30/12/10
Ντόρα Ηλιουπούλου – Ρογκάν
ΜΙΛΤΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
Εικαστικοί συνειρμοί από τη σύγχρονη βίαιη πραγματικότητα
Στην τωρινή ατομική του έκθεση με τον τίτλο «Λιγότερο από το μηδέν» στη «Μέδουσα», που θα διαρκέσει μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 2011, ο Μίλτος Μιχαηλίδης εκφράζει μέσ’ από μια ενδεικτική μετουσίωση τα ερεθίσματα που του δίνει η σύγχρονη και, πολλές φορές, αποτρόπαιη πραγματικότητα. Ερεθίσματα από ένα περαιωμένο μια για πάντα παρελθόν, από ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον, καθώς και από καταστάσεις που σφίγγουν ολοένα τον κλοιό ολόγυρά μας, προβάλλουν τόσο δισδιάστατα όσο και τρισδιάστατα – μέσ’ από πίνακες και εγκαταστάσεις-στο χώρο της γκαλερί, για να μας προκαλέσουν όχι μόνο το ενδιαφέρον, αλλά κι έναν, κάθε φορά, σοβαρό και αυτούσιο προβληματισμό.
Οι φαινομενικά μόνον ασύνδετες εικόνες και κατασκευές συνδέονται ιδεατά μέσ’ από επάλληλα πλέγματα στοχασμού και σκέψης που διεγείρουν δημιουργικά την παρατηρητικότητα και τον ψυχισμό μας, το βαπόρι που διασχίζει την ελβετική λίμνη συμβολίζοντας το ελβετικό κατεστημένο των τραπεζών το δείπνο της πλουτοκρατίας ο αδυσώπητος κριτής και το απόρθητο μιας απαγορευμένης περιοχής τα παιχνίδια πολέμου και η φωτογραφία-πυροβολισμός το τέλος του κόσμου: φόντο σε μια ερωτική σκηνή και η αμφίρροπη, με φόντο τις καταστροφικές φλόγες, καινούργια αρχή(;) οι τρισδιάστατες ασκήσεις εδάφους πάνω σε ευτελή συντρίμμια, τέλος, η ειρωνεία που ελλοχεύει σε μια ερωτική σχέση, αποτελούν αναντικατάστατα στοιχεία ενός παζλ που συμβολίζει την απάνθρωπη εποχή μας. Κυρίως, όμως ο καλλιτέχνης κατορθώνει να μας υποβάλει, υπαινικτικά και συνάμα ουσιαστικά,, εκείνη την αίσθηση αινιγματικότητας κι μυστηρίου που ενυπάρχει στο καθημερινό άγχος της σύγχρονης διαβίωσης.
Τα έργα του Μίλτου Μιχαηλίδη που βλέπουμε στην τωρινή του έκθεση αποτελούν ένα είδος χάρτα της σύγχρονης ψυχολογικής αλλά και βιολογικά εκφρασμένης ανασφάλειας και του άγχους που απορρέει. Μας αναμεταδίδει, στο ακέραιο ο καλλιτέχνης έναν υπόκωφο τρόμο. Έναν τρόμο που πηγάζει από τη μεστή σε παρακρούσει εποχή μας.
Η ένταση που ενεργοποιείται στο χώρο της αίθουσας στη θέαση αυτών των εικόνων και των συμβολισμών είναι, πρώτιστα, αποτέλεσμα της ικανότητας του Μιχαηλίδη να μετουσιώνει και να αναπλάθει τα ερεθίσματα και τους προβληματισμούς του, διεργασία που προϋποθέτει μια μεγάλη ευαισθησία και μια καθαρά ποιητική προσέγγιση. Γνωρίσματα που αποκαλύπτουν τη χαρισματική ωριμότητα της εικαστικής έκφρασης του δημιουργού, που κατορθώνει να ανανεώνεται πάντοτε εκ των ένδον.
Ανανέωση που παρατηρούμε και σε ότι αφορά το μετιέ του ζωγράφου, που έχει διαφοροποιήσει δημιουργικά την παλέτα του, μέσ’ από μια δυναμική αξιοποίηση της οπτικής γωνίας με την οποία «βλέπει» και «βιώνει» τη σύνθεση και μια κατεξοχήν παλμική χρήση του χρώματος.
