Ζωγραφική 11/05/2000 – 15/06/2000
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Πέμπτη 22 Ιουνίου 2000
Μαρία Μαραγκού
Η ζωγραφική της Μαρίας Γρηγοριάδη εμφανίζεται σαν ένα σύνολο στο χώρο του τελάρου με επιμέρους ενότητες, φιγούρες και σχεδιασμού ενός κομματιού πόλης ή κόσμου. Ο δομημένος σε τετράγωνα χώρος επιτρέπει στις επιμέρους συνθέσεις να προβάλλουν αποσπασματικά. Ο θεατής, πάλι, μπορεί να δει την ίδια περίπου σύνθεση, γυρνώντας το έργο ανάποδα ή κοιτάζοντάς το από το πλάι. Η Μαρία Γρηγοριάδη (γκαλερί Μέδουσα) οργανώνει το παιχνίδι στις αρχές της γεωμετρίας και προχωρεί αναζητώντας χρωματικές αξίες και φόρμες. Ο μικρόκοσμό της που αγαπά ιδιαίτερα τον Πολ Κλέε, αλλά και τα χρώματα του Σαγκάλ, αναφέρεται στα παιχνίδια που μετρούν τις δυνατότητες του οπτικού νεύρου. Τα έργα, αν και βρίσκονται στον τοίχο, θα μπορούσαν να ειδωθούν σαν να περιστρέφονται γύρω από τον άξονά τους, αλλά και να συλλαμβάνουν το φως σε διαφορετικές ποιότητες και δυναμική. Τα δάνεια της μοντέρνας τέχνης έχουν αφομοιωθεί, ο χώρος κρατά καλά την ισορροπία, το παιχνίδι έχει τις προϋποθέσεις να γίνει δυναμικό.
Είπες εδώ και χρόνια:
«κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός».
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
Ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
Έχει τριφτεί και δεν αντέχει
Αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
Την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
Για να την ανοίξει στο φως.
Γιώργος Σεφέρης Τρία κρυφά ποιήματα (Απόσπασμα)