Λεωνίδας Τσιριγκούλης -03/12/1984 – 12/01/1985

Υπολείματα – Λεωνίδας Τσιριγκούλης

Μουσικά Μοντέλα – Θωμάς Σλιώμης

3 Δεκεμβρίου 1984 – 12 Ιανουαρίου 1985

Ο ζωγράφος Λεωνίδας Τσιριγκούλης παρουσιάζει τη δουλειά του Υπολείματα μαζί με τα Μουσικά Μοντέλα του Θωμά Σλιώνη στην γκαλερί Μέδουσα.
Απορρυπαντικά – Πολύχρωμα απόβλητα και μαύρα κύματα, γεμάτο λίπος, και μαυριδερά στρώματα, αυτή η βαθιά τάση του σύγχρονου πολιτισμού.

«Στο να φοβάται το φυσιολογικό και να επιθυμεί το τεχνικό»
Υπολείματα του Λεωνίδα Τσιριγκούλη που σαν τέχνη ή αντιτέχνη παραμένει ακαθόριστη, γιατί συνεχώς εξελίσσεται μέσα στην κοινωνική και εικαστική επίθεσή της.
Τα μοντέλα για πιάνο του Θωμά Σλιώμη – με ολική χρήση του οργάνου και όχι μόνο του Κλαβιέ – είναι μουσικού πυρήνες “ανοικτοί” στην εξέλιξη στην επανάληψη, ή στην μείξη τους. Δεν ακολουθούν τα σειραϊκά ή αρμονικά πρότυπα και τους παραδοσιακούς νόμους της ανάπτυξης.
Μερικά πρώτα στοιχεία των σημερινών Μοντέλων υπήρχαν στο ηχογραφημένο υλικό για το δίσκο “ Φωνόραμα” (Θ. Σλιώμη – Ν. Λαζρό) αλλά και στις περυσινές συναυλίες του Θ. Σλιώμη με τον Ν. Λαζρό και τον βιολονίστα Μπρούνο Ζιράρ.
Απέναντι στα σχήματα του Λ. Τσιριγκούλη τα Μοντέλα για πιάνο δεν σκοπεύουν σε κανενός είδους ερμηνεία.
Υπάρχουν παράλληλα με ανοιχτό το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού, της ελεύθερης μορφής, σαν εμπειρίες ή πράξεις απέναντι στο θέαμα πολλαπλών Μέσων δηλαδή του Κόσμου.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 12 Ιανουαρίου 1985

1/3

2/3

3/3

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
13 Δεκεμβρίου 1984

Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν
Ματιές στις εκθέσεις

Ανανεωμένος αποκαλύπτεται στην τελευταία δουλειά το Λ. Τσιριγκούλης (Μέδουσα). Στα πρόσφατα έργα του που παρουσιάζει με τον γενικό τίτλο «Υπο-λείμματα» ανανεώνει αποτελεσματικά την έμπνευσή του στα πλαίσια του προσανατολισμού που ακολούθησε τα τελευταία χρόνια.
Πέρα από το έργο αυτό καθεαυτό ο καλλιτέχνης ασχολείται δυναμικά με το να περάσει στον θεατή ένα συγκεκριμένο μήνυμα: Ένα μήνυμα που περιέχεται στο μεδούλι του πνεύματος ή μάλλον της αντίληψης που επικρατεί σήμερα και που πλέον έχει παύσει να ελέγχεται από τον σύγχρονο άνθρωπο.
Τα έργα – κατασκευές φτιαγμένα από πολυουρεθάνη , έργα που κατακλύζουν το χώρο με την παρουσία τους και σε αναγκάζουν, οπωσδήποτε να τα δεις, είναι υλοποιημένα με έναν εξαιρετικό δυναμισμό, θα ‘λεγε μάλιστα κανείς και με ενθουσιασμό.

Τα «όσα» ξεχειλίζουν από τη συσκευή της τηλεόρασης. Τα όσα συμβαίνουν μέσα από το λευκό, το μαύρο – πισσοειδές, το κόκκινο, το μπλε, το κίτρινο χρώμα στην επιφάνεια και συνάμα στον πυρήνα του έργου αναμοχλεύοντάς τον διαρκώς μας δηλούν μια κατακλυσμική – σε κάθε περίπτωση – παρουσία. Ο «διανοούμενος»: φιγούρα τεχνολογική πάνω στο σκελετό ενός ντιβανιού με τις σπασμένες σούστες είναι μια μορφή καθοριστική για τον γύρω χώρο.
Πρόκειται γενικά για ένα χώρο – και ηθελημένα δεν αναφερόμαστε μόνο στα έργα – που σε προκαλεί να πάρεις θέση, να σκεφτείς και να προβληματιστείς ουσιαστικά. Κι αυτή, ακριβώς η διεργασία είναι εκείνη που εξασφαλίζει πάνω απ’ όλα την αυθεντικότητα της εμπνεύσεως και συνάμα την επικοινωνία με τον θεατή. Με άλλα λόγια έχουμε εδώ μια πηγαία δημιουργία.