Γιώργος Γυπαράκης – 22/04/1999 – 22/05/1999

Γιώργος Γυπαράκης

Το λαστιχένιο γοβάκι

22 Απριλίου- 22 Μαίου 1999

Τη Δευτέρα 22 Απριλίου στις 8 το βράδυ η Μαρία Δημητριάδη θα παρουσιάσει στη Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης την δεύτερη ατομική έκθεση του γλύπτη Γιώργου Γυπαράκη.

Η καινούργια δουλειά του Γιώργου Γυπαράκη έχει αφετηρία της μια ερωτική ιστορία που έχει επινοήσει ο ίδιος, μια υβριδική παραλλαγή των παραμυθιών της Σταχτοπούτας και της Χιονάτης.
Τα προσωπικά αντικείμενα των ηρώων, φτιαγμένα από φωσφορίζουσα σιλικόνη, αιωρούνται σε ένα ονειρικό σκοτάδι, συνδιαλέγονται και παίρνουν ζωή το ένα από το άλλο.
Με τη χρήση απλώς μηχανισμών πραγματοποιούν επαναλαμβανόμενες κινήσεις και παράγουν χαρακτηριστικούς ήχους που συνθέτουν μια απόλυτα μετρημένη σύνθεση, μια αινιγματική υπόκρουση που σε συνεπαίρνει στη διαρκή επανάληψη της.
Το χαρακτηριστικό που διαπερνάει τα νέα έργα του Γυπαράκη είναι η εμμονή του ότι μπορείς να αναγνωρίσεις το ολόκληρο μέσα από τα μισά που το αποτελούν και αντίστροφα. Ότι το κάθε τι στο περιβάλλον αλλά και στις ιδέες, γίνεται δέκτης του άλλου του μισού για να ολοκληρωθεί και να λειτουργήσει.

ΜΙΝΙΜΑ
Ιούνιος 1999

Νάντια Αργυροπούλου

Με την ιδέα της αυτονομίας του Όλου έπαιξε η έκθεση «Λαστιχένιο Γοβάκι» ή «Δέστε (το) Μισό σε Ολόκληρο» του Γιώργου Γυπαράκη στην γκαλερί Μέδουσα. Ο Γυπαράκης στήνει ένα δωμάτιο ασφυκτικά γεμάτο με συμβολισμούς – παγίδες για όποιον θέλει να φτάσει σε αυτήν την ιδέα: αιωρούμενα φορέματα, έρποντα έμβολα, μηχανικοί ποδηλάτες, χρησμοδότες οφθαλμοί, παραβολικοί καθρέφτες, εκπνέοντα πουκάμισα, γραβάτες – μονοπάτια, το φλερτ των αντιθέτων, φωσφορίζουσες ψευδαισθήσεις, πρωτόλειες μουσικές, διαστελλόμενα γοβάκια, υδροφόρες κρύπτες, αρχέγονες κινήσεις μοντέρνων υλικών. Κάθε κομμάτι της εγκατάστασης σε αυτήν την πληθωρική ατμόσφαιρα ενός ersatz ρομαντισμού δίνει μια μικρή ώθηση στην ιστορία που ο Γυπαράκης σκαρφίζεται, γίνεται η λέξη – όχημα που την μεταφέρει. Όπως και οι προηγούμενες, πιο “γαιώδεις” στην οπτικοποίησή τους, ιστορίες του Γυπαράκη, ούτε αυτή η ιστορία έχει τέλος.

Είναι αλλιώτικη για τον καθένα, όπως θα έλεγαν ο Michael Ende ή ο Lewis Caroll.
Και όπως στις παράλογες ιστορίες εκείνων έτσι και στο έργο του Γυπαράκη το ζητούμενο είναι η ολοκληρωτική “παράδοση” του θεατή, είτε γιατί ξεγελάστηκε από την παιγνιώδη αφέλεια του θεάματος είτε γιατί νόμισε ότι δεν ξεγελάστηκε.