ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Μάρτιος 1990
Μαρία Μαραγκού
Μνημειακές αναφορές και σύγχρονο αίτημα
Μνημειακές αναφορές, μέσα από ένα σύγχρονο εικαστικό λεκτικό, επαναφέρει ως μνήμη της προηγούμενης δουλειάς του, η τωρινή έκθεση του Βασίλη Κυπραίου (γκαλερί «Μέδουσα»). Δεσπόζoν θέμα η γυναίκα, δεσπόζουσα γλώσσα η εκλεκτική ή άλλως η ελεύθερη επιλογή κομματιών και αποσπασμάτων από την ιστορία της Τέχνης, στην οποία ο καλλιτέχνης γνωρίζει να σκύβει με σεβασμό, να παίρνει και να προτείνει διαπερνώντας και τη δική του ματιά.
Η έκθεση του Κυπραίου έχει τον τίτλο «Τοιχογραφίες» τίτλο που εκφράζει την πρόθεση των έργων (ως ανάδυση της εικόνας), αλλά και το εκθεσιακό γεγονός που παραπέμπει στη φρίζα – περιβάλλον – φυσική και επιζωγραφισμένη τοιχοποιία.
Η ζωγραφισμένη επιφάνεια, εύπλαστη στο σύνολό της, αφήνει να αναδύονται με τρόπο φυσικό – ως εικαστική εκφορά, αλλά και προσωπική κατάδυση οι εικόνες των μορφών που παραπέμπουν σε πυκνές προκλασικές, αλλά και υστερομεσαιωνικές και πρώιμες αναγεννησιακές ιστορίες. Από εκεί κι ύστερα, ο μύθος συνεχίζεται και αναπτύσσεται από τις επιμέρους λεπτομέρειες, όπως τα στολίδια φορεμάτων αλλά κυρίως με την επίθεση συμβόλων – καθρέφτης, σταυρός, σκήπτρο, ως πλέον αναγνώσιμα, μαζί με τον ταύρο, ορμητικό θύτη που εναλλάσσει εν τέλει το ρόλο που του έταζε η φύση με εκείνο του θέματος που του έταξε ο άνθρωπος.
Τα ζωγραφικά, κομμάτια και τα επίπεδα που δημιουργεί στην επιφάνεια του έργου ο Κυπραίος, επιδοτούν ως προς τη σημασία που παίρνουν, το αίτημα του καλλιτέχνη για το άχρονο. Αίτημα το οποίο καταφέρνει να περάσει στο θεατή του έργου του, μαζί με τη βαθύτερη εντύπωση ότι ο ζωγράφος επικαλείται τη δική του αίσθηση του χρόνου, του χώρου και των βιωμάτων του.
Έτσι το άχρονο στη ζωγραφική εμπλέκεται με την προσωπική μνήμη – καταγραφή που αποστασιοποιεί ο καλλιτέχνης, για να το ξαναδεί, στη διαλεκτική του τώρα πια με το θάνατο και τη ζωή.
Η αφαίρεση, για παράδειγμα στην περιγραφή καταργείται στην επαναφορά του χεριού, συμβόλου ακραίου και όχι σημείου υπαρκτού του σώματος.
Οι ευαισθησίες του Κυπραίου μπορούν να γίνουν αναγνώσιμες στο δικό μας χρόνο, όσο και στον παρελθόντα και το μέλλοντα, αφού η διήγηση στοχεύει σε ένα διαχρονικό εσωτερικό στοχασμό των ανθρώπινων.
