EIKONEΣ
24 Απριλίου 1985
Μαρία Κοτζαμάνη
Η πρώτη ατομική έκθεση του Γιώργου Καζάζη στην γκαλερί «Μέδουσα», μας αποκαλύπτει τις σπάνιες αρετές ενός δυναμικού και ορμητικού ταλέντου, παρέχοντας με τη δουλειά του την εγγύηση μιας πολύ ελπιδοφόρας και δημιουργικής εξέλιξης.
Ο Καζάζης είναι ένας καλλιτέχνης που βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση. Με μεθοδικότητα στη σκέψη, οξύτητα στη ματιά, υπευθυνότητα στην εικαστική του έκφραση. Καλλιτέχνης με σκέψη και ευαισθησία που συνειδητοποιεί τον εαυτό του ζωγραφίζοντας, βιώνοντας το σήμερα και αφομοιώνοντας το χτες με την ίδια κατακτητική βουλιμία. ΄Ενας καλλιτέχνης που, ενώ εκφράζεται παρορμητικά, αποκαλύπτει συγχρόνως μέσα από το έργο του μια σκέψη απίστευτα μεθοδική και πειθαρχημένη στις σταθερές συνθετικής αξίες της ζωγραφικής διατύπωσης. Αντλώντας τις εμπειρίες του από τις ελευθερίες της αμερικάνικης ζωγραφικής ο Καζάζης οργανώνει το χώρο πλαστικά, δοκιμάζοντας τρόπους και χειρισμούς που εμπεριέχουν στοιχεία δικών του εκτιμήσεων. Η οργάνωση της πλαστικής επιφάνειας αποτελεί τη βάση της δουλειάς του, ενώ το χρώμα σαν κύριο εκφραστικό και πλαστικό στοιχείο, καθορίζει το χαρακτήρα και το ρυθμό, την ένταση και τη δυναμική αυτών των έργων, που κλείνουν μέσα τους το πάθος και την ευαισθησία μιας νέας ζωγραφικής συνείδησης.
«Φίλε μου Γιώργο», γράφει μεταξύ άλλων για τον Καζάζη η Χρύσα Ρωμανού προλογίζοντας τον κατάλογο της πρώτη ατομικής του έκθεσης «Θα ήθελα να αφήσω στους ειδικούς τις όποιες αναλύσεις, τοποθετήσεις και ανακατατάξεις. Εμένα θα μου μείνει η συγκίνηση της ορισμένης στιγμής που συναντήθηκα με τα έργα του, τα τελάρα σου, όπως τα λένε τώρα. Ακριβώς όπως κι εσύ όταν τα ζωγραφίζεις. Και είναι υπέροχο που δεν μπορείς να παρατήσεις μια εικόνα, να την ξαναρχίσεις σ’ ένα άλλο, να την επαναλάβεις με έτοιμη τη λύση. Και διηγείσαι, σπάνιος παραμυθάς, την ιστορία, το τραγούδι σου που τελειώνει πάντα μέσα στο ίδιο τελάρο. Από τις τεράστιες κόκκινες φόρμες του ’83 που περιστρέφονται κυκλικά για να εκραγούν από μια βιολέ ή κίτρινη κάθετη, ως τα τοπία του ’84 – ’85, το πρόβλημα είναι το ίδιο θαρρώ. Η σχέση με τους άλλους και με τον εαυτό σου μέσα στην ζωγραφική».
NEA
18 Μαίου 1985
Χάρης Καμπουρίδης
Καθώς στις μέρες μας ο λόγος, η μουσική και οι μηχανικά παραγόμενες οπτικές τέχνες (φωτογραφία, κινηματογράφος), εξαρτώνται κατά πολύ από την εκπαίδευση και την εσωτερική τους τεχνική, συχνά η σύγχρονη ζωγραφική λειτουργεί σαφέστερα ως άμεσος δείκτης της ατομικής ιδεολογίας. Γι’ αυτό και στις πιο προωθημένες σχολές εικαστικών τεχνών σήμερα, περισσότερο γίνεται προσπάθεια να αναδειχτεί η ατομική ιδιαιτερότητα κάθε ζωγράφου, παρά να εξασφαλιστεί η υπακοή του σε κανόνες. ΄Ερευνα λοιπόν περισσότερο παρά κανόνες, προσεταιρισμός παρά υποταγή, χαρακτηρίζουν τη ζωγραφική των ημερών μας. Κι όταν το προσωπικό ακατέργαστο υλικό μορφοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο, ο θεατής του παρόντος βρίσκεται συχνά μπροστά σε μια προεξαγγελία της αυριανής αισθητικής.
Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που οι εκθέσεις των νέων ζωγράφων γίνονται σχεδόν πάντα σε «αντιεμπορική» περίοδο όπως η αρχή του καλοκαιριού, αφού συνήθως πρόκειται για δουλειές που, καλώς ή κακώς, περιλαμβάνουν εσωτερικές εικόνες που θα ‘ναι αναγνωρίσιμες αρκετά αργότερα, όταν η ιδιομορφία τους θα ‘ναι κι αυτή μια κυρίαρχη, αναγνωρίσιμη και αποδεκτή άποψη.
Μια τέτοια έκθεση είναι η έκθεση του Γιώργου Καζάζη στην γκαλερί «Μέδουσα¨.
Ο Καζάζης διαμορφώνει μεγάλα χρωματικά πλάνα, αναμνήσεις ή προτάσεις κάποιων λιτών ιδανικών τοπίων, αναδεικνύοντας την υφή των χρωματικών υλικών. Είναι σαφές ότι η κατοχή και ο έλεγχος των εκφραστικών του μέσων είναι πλήρεις, ότι η προβολή του οράματός του γίνεται αποφασιστικά, ότι η διδασκαλίες που δέχτηκε έχουν αφομοιωθεί απ’ τις δικές του προσωπικές εκφραστικές αξίες.
Πίσω από το χρωματικό ρεμβασμό και το φετιχισμό της ματιέρας του Καζάζη διακρίνουμε μια ήρεμη περιπλάνηση μια σκεπτική και στοχαστική διάθεση.
Η δουλειά του πείθει ότι προέρχεται από βιωματικές καταστάσεις, ότι είναι ειλικρινής στην αφορμή και την διατύπωσή τους. Για αυτό και είναι ζωγραφικές καταθέσεις με ευρύτερο ενδιαφέρον.
