ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
16 Νοεμβρίου 1992
Μαρία Μαραγκού
Ανιχνεύοντας το μέλλον μέσα από το παρελθόν
Κλειστός, ιδιωτικός και ο κόσμος του Γιάννη Δημητράκη στην καινούργια του παρουσία στην «Μέδουσα +1», παρά το γεγονός ότι η πρώτη ματιά δηλώνει το αντίθετο. Η γνωστή από τις τρείς προηγούμενες εκθέσεις ιδεογραμματική σχεδόν εικαστική διατύπωση του ζωγράφου ανοίγεται μεν στο χώρο, κλείνει ωστόσο περισσότερο στον εαυτό της.
Στο «Μίνωος Μίτο» που προτείνει, ένα βιομηχανικό προϊόν είναι σκαμμένο και δουλεμένο με το χέρι να φέρει σε επάλληλες πτυχώσεις και βίαιες γραφές που εδώ «πλάθονται» για μια ιδεογραμμική πλαστική σύνθεση στο κρεβάτι του Μίνωος, με πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Πρόκειται για την εξέλιξη της γραφής του Δημητράκη ή τη μεταγραφή της, αν θέλετε με τους ίδιους ρυθμούς και την ποιητική διάθεση του σχεδίου.
Λιτό και μυστηριακό επίσης το λουτρό του βασιλιά (λουτρό της ψυχική κάθαρσης του ζωγράφου;) μετατρέπεται σε έργο εννοιολογικό, αφήνοντας το ζωγράφο του τελάρου να διαλογίζεται θετικά με το χώρο.
Αντίθετα, οι τοιχογραφίες έχουν την αδυναμία της μεταφοράς μιας γραφής μικρών σχημάτων και σημάτων στο μεγάλο μέγεθος, με αποτέλεσμα να είναι άδειες αλλά και να μην αιτιολογούν εξ αρχής το εγχείρημα, όπως είναι δουλεμένες σ’ έναν τοίχο που μιμείται τον τοίχο και που βρίσκεται επί του αληθινού τοίχου του ενδιαφέροντος αυτού χώρου, ο οποίος χρειάζεται έργα τα οποία μπορεί να σταθούν εκεί δίχως να τα καταπιεί ή να τα ψευτίσει.
ΑΝΤΙ
27 Νοεμβρίου 1992
Αθηνά Σχινά
«Μίνωος Μίτος» ήταν το θέμα της έκθεσης στη «Μέδουσα +1» του Γιάννη Δημητράκη, και ερχόταν ως συνέχεια και εξέλιξη της προηγούμενης δουλειάς του. Τα παλαιότερά του εκείνα σχεδιογραφήματα και οι καρικατούρες, οι σκιές και τα ίχνη της φιγούρας που στριφογύριζε ή μετεωριζόταν στο χαρτί, μέσα από το εκκρεμές των ασυναίρετων αντιθέσεων κίνησης – στάσης, σε αυτή εδώ την παρουσίαση έγιναν τοιχοποιημένα ακιδογραφήματα. Με επάλληλες χαράξεις και επαναχαράξεις στο σοβά, ο Γιάννης Δημητράκης εμφάνιζε ένα χρώμα κοκκινωπού και στεγνωμένου )οξειδωμένου) αίματος, που αποκάλυπτε η χειρονομία του της χάραξης. Της χάραξης που επείχε θέση μίτου, σε έναν λαβύρινθο σχέσεων έρωτα και απώλειας. Σώματα, σήματα, μνήμες συναντιούνταν και παράλληλα έδιναν τον ασπασμό, ως υποψία του τελευταίου αποχαιρετισμού, μέσα από ένα παιγνιώδες πνεύμα και μια ποιητική ατμόσφαιρα. Στην μία από τις αίθουσες υπήρχε ως «εγκατάσταση» το Πηγάδι (σήμα και σημείο άντλησης αλλά και ενυδάτωσης σημασιών), ενώ σε μια άλλη, η γαμήλια παστάδα γινόταν σημείο συνεύρεσης τροχιών της τύχης, της ιστορίας και της καθημερινότητας, της αέναης κίνησης και της ανυπότακτης χειρονομία, μέσα στο λίκνο γέννησης μιας νέας ζωής.
