ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ Aύγουστος 2002
ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ
24 Αυγούστου 2002
Μαρία Δεβλέτογλου
Όσα μου έμαθε η ζωή
Μαρία Δημητριάδη – ιδιοκτήτρια της αίθουσας τέχνης Μέδουσα
Μεγάλωσα στο αδιέξοδο της οδού Σουηδίας, και τα καλοκαίρια στο Καλαμάκι.
Όταν ήμουν μικρή, φοβόμουν μήπως και δεν μεγαλώσω αρκετά γρήγορα. Ο παιδικός μου φόβος δεν επιβεβαιώθηκε.
Οι γονείς μου, με τον τρόπο τους, με έριξαν στα βαθιά και μου είπαν «κολύμπα».
Αποφάσισα να ασχοληθώ με την τέχνη όταν βεβαιώθηκα ότι η ζωή δεν θα είχε ενδιαφέρον χωρίς μαγεία και καινούργιους κόσμους. Αυτό έγινε περίπου στα δώδεκά μου.
Η Μέδουσα εκπροσωπεί για μένα είκοσι τρία χρόνια δίπλα σε δημιουργούς, δίπλα σε οράματα.
Κατάφερα να επιζήσω χωρίς να προδώσω τα όνειρά μου, κι αυτό το θεωρώ τη μεγαλύτερη επιτυχία που είχα ως γκαλερίστρια.
Αν μπορούσα να ζωγραφίσω, θα ήθελα να μπορώ να δίνω χαρά και να δημιουργώ «ταξίδια μυαλού».
Το γεγονός ότι έχουν ανοίξει καινούργιες γκαλερί το βρίσκω αριθμητικά ευχάριστο.
Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η ελληνική εικαστική σκηνή είναι αμήχανη και κατευθυνόμενη.
Θα ήθελα κάποτε να δοθούν αγάπη και ευκαιρίες στους Έλληνες καλλιτέχνες, ώστε να σταθούν στη διεθνή σκηνή. Πιστεύω πραγματικά ότι το ΥΠΠΟ πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσει τι ανεκμετάλλευτο κεφάλαιο έχει στα χέρια του.
Η τέχνη θα έπρεπε να είναι ελευθερία σκέψης.
Θα έδινα τα πάντα για να έχω το έργο Standing Woman του Giacommetti (1948).
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες πρέπει και να επιβιώσουν.
Τέχνη για μένα είναι και ο έρωτας – «άνοιγμα», δηλαδή μυαλού και ψυχής.
Ο χρόνος που περνάω στην Πάρο μου προσφέρει την απαραίτητη απόσταση για να παρατηρώ τι συμβαίνει γύρω μου.
Το σπίτι μου εκεί είναι ο χώρος όπου μπορώ να καλλιεργώ όνειρα και ντομάτες.
Με τους φίλους μου είμαστε συνοδοιπόροι.
Όταν ανοίγω την τηλεόραση νιώθω βαθιά απογοήτευση.
Παρακολουθώ πάντα οτιδήποτε μου προκαλεί το ενδιαφέρον και μου ανοίγει παράθυρα ελπίδας για ποιότητα ζωής.
Έχω βουρκώσει μπροστά στη γέννηση μιας καινούργιας μέρας, ζωής, ιδέας.
Πιστεύω ότι οι Ολυμπιακοί του 2004 είναι μια μεγάλη ευκαιρία για αναγέννηση των ιδανικών μας, της πόλης μας και τους πολιτισμού μας, η οποία ελπίζω ότι δεν θα χαθεί μέσα σε κυκεώνες συμφερόντων.
Σιχαίνομαι το βόλεμα των τραπεζικών μηδενικών.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο μοναχικό πράγμα να οραματίζεσαι μόνος.
Είναι πολύτιμες οι στιγμές που η ζωή και τα ιδανικά μου συμβαδίζουν.
Ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα όταν σκέφτομαι ότι η Ελλάδα έχει διώξει ανθρώπους με όνειρα και διάθεση προσφοράς, όπως ήταν ο Κωστάκης, ο Βασίλης και η Ελίζα Γουλανδρή, ο Ιόλας.
Παρ’ όλα αυτά, αισθάνομαι υπερήφανη που η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
