ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ Δεκέμβριος 1986

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ
Δεκέμβριος 1986

Τίνα Πολίτη
Συμβουλές γοητείας από επώνυμες γυναίκες

Μαρία Δημητριάδη
«Οι γυναίκες έχουν σαν ατού την εξυπνάδα τους»

Είναι η πιο νέα γκαλερίστα της Αθήνας. Η Μαρία Δημητριάδη. Η Μέδουσα. Στα 13 της αποφάσισε ότι θ’ ασχοληθεί με την Τέχνη. Κι επειδή δεν μπορούσε ν’ ασχοληθεί με τη ζωγραφική, αποφάσισε ότι θα έφτιαχνε μια γκαλερί για τους άλλους ζωγράφους και λοιπούς εικαστικούς καλλιτέχνες. Στα 19 της την έφτιαξε. Σήμερα η «Μέδουσα» με επτά χρόνια ζωής έχει τις επιτυχίες της και για υπεύθυνη, μια πολύ όμορφη κοπέλα, με έντονη προσωπικότητα και μ’ ένα κεφάλι που στεφανώνεται από πλούσια, όμορφα μαλλιά, έτσι σαν μια Μέδουσα. Η Μαρία είναι πολύ γοητευτικός άνθρωπος. Ζει σ’ ένα περιβάλλον που την αντιπροσωπεύει απόλυτα, γεμάτο από δημιουργίες της σύγχρονης τέχνης. Η Μαρία, ωστόσο, δεν ξέρει να δίνει συμβουλές γοητείας. Μ’ έναν καταιγισμό λέξεων μας λεει τι γοητεύει την ίδια και κατ’ επέκταση τι θεωρεί γοητευτικό και για τους άλλους. Η Μαρία έχει το δικό της τρόπο έκφρασης…

Η Μέδουσα ήταν ένα μυθολογικό τέρας. Ένα τέρας που από μια απόσταση γοητεύει και κυριεύει. Συναντάει κακούς με άσχημες ψυχές και τους κοκαλώνει. Η Μέδουσα εκδικείται για χρόνια εν ονόματί μας. Μοιάζει με ξωτικό που θα ήθελε ο καθένας από μας να έχει στο σπίτι του. Η Μέδουσα δέσποζε για πολλά χρόνια στις θάλασσες σαν γοργόνα και ζούσε αρμονικά με τους βυθούς. Σήμερα, κατοικεί στην Αθήνα και είναι γυναίκα. Γοητευτική και κάπως απόμακρη. Τη συναντάς συχνά στη Δεινοκράτους, να περπατάει βιαστικά τα πρωινά και τ’ απογεύματα, ανάμεσα σε έργα Τέχνης, κάπου στην Ξενοκράτους. Αρχίζει το όνομά της από Μ. Αλλά διαβάζεται Μαρία. Ο πατέρας λέγεται Δημητριάδης κι όλ’ αυτά κάνανε τη Μέδουσα – Μαρία Δημητριάδη. Για τη Μέδουσα – Μαρία Δημητριάδη έχουν μεγάλη σημασία τα μάτια, γι’ αυτό δεν δίνει συμβουλές. Μιλάει πάντα σε πρώτο πρόσωπο και καθημερινά την κυριεύουν εικόνες.

«Γοητεία αποπνέουν όλ’ αυτά που με γοητεύουν» λεει, και ξεχύνεται στις πολλές μικρές φράσεις που ακολουθούν:

Με γοητεύει ο Τάκης (εννοεί τον γλύπτη Τάκη). Τα κεριά το μεσημέρι. Τα κυδώνια. Η εξυπνάδα και η σχιζοφρένεια. Τα μονόχρωμα σεντόνια. Οι συνεντεύξεις. Η «Μέδουσα». Το μαύρο χρώμα. Το υπόγειο της Αιμιλίας. Η Αίγυπτος. Τα περσινά Χριστούγεννα. Η στρογγυλή μου τραπεζαρία. Το περιοδικό. Η Ράτκα όταν δεν πληρώνω. Οι Γιαπωνέζοι. Τα Bank & Olufsen. Τα Γκολουάζ χωρίς φίλτρο. Τα μεταξωτά εσώρουχα. Τα χρήματα. Οι γοητευτικές γυναίκες. Οι Μπητλς. Τα σπαγγέτι. Η «Μέδουσα». Η Ρώμη που δεν πήγα ποτέ. Τα κότερα. Η Πάρος. Ο ύπνος. Η βάρκα του πατέρα μου. Οι άσπρες Ρολς Ροις. Τα άσπρο τζιπάκι μου. Οι κόκκινες Πόρσε. Οι θυελλώδεις έρωτες. Τα μαυρόασπρα του Γιάννη Δημητράκη. Τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Οι συλλέκτες έργων Τέχνης. Τα Μουσεία. Οι αποθήκες. Η «Μέδουσα». Η Νέα Υόρκη. Η Κένυα. Τα υπέροχα ανδρικά χέρια. Οι άνδρες που δεν μου αντιστέκονται. Το πιάνο. Η «Μέδουσα». «Η κατάσταση των πραγμάτων» του Βέντερς. Ο Νάστιν Χόφμαν. Ο Τζακ Νίκολσον στο «Ο Ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές». Η Κάθλην Τέρνερ. Το μπόντυ μπιλντ. Η Θεσσαλονίκη. Το ουίσκι Χέιγκ. Τα νέον του Νίκου Τζιώτη. Τα τυριά. Τα χρήματα. Τα ιδιωτικά αεροπλάνα. Τα άλογα. Οι τίγρεις. Οι σκύλοι, στο κινέζικο. Ο τρόμος. Η γοητεία. Οι άδειοι τοίχοι. Μια βδομάδα με τον Χάρολντ Στίβενσον. Οι αντανακλάσεις της Μαριάννας Στραπατσάκη. Το μπουκάλι της Κόκα-Κόλα. Ο Καβάφης. Να τρωω γιαούρτι ΦΑΓΕ στο Λονδίνο. Η Βενετία. Τα όνειρα. Οι καφετζούδες. Τα πάρτι που κάνω. Η γιορτή μου. Ο χρυσός. Τα καταστρώματα των πλοίων. Οι ωραίες πλάτες. Οι γίγαντες στα παραμύθια. Η ζωή της Αλίκης. Τα άδεια σπίτια. Οι αριθμοί. Το επτά. Τα καζίνο. Τα χειροκροτήματα. Ο Μπέικον, ο Ελ Γκρέκο. Τα μαγνητικά κοσμήματα του Τάκη. Τα διαμάντια, όσο μεγαλύτερα τόσο καλύτερα. Αυτός που τα προσφέρει όλ’ αυτά. Αυτοί που με δικαιολογούν. Τα λυκόσκυλα. Οι καθρέφτες. Η θάλασσα. Οι μυρωδιές των κορμιών. Η «Μέδουσα». Η επανάληψη. Τα μπουκαλάκια στο μπάνιο. Οι φόνοι. Οι γκάγκστερς. Το Λακ ντε Ρος του Μπουτάρη. Τα στρας. Τα θεατράλε ρούχα. Οι παραστάσεις του δρόμου. Η Ζωή Λάσκαρη. Ο άνδρας της. Οι γκαλερί της Ξενοκράτους. Τα μασκέ πάρτι του Δημήτρη Πιερίδη. Στην τηλεόραση, το καρναβάλι του Ρίο. Τα ξενύχτια. Τα παζάρια. Η Μαρία Δημητριάδη. Είμαι μόνη. Αλλά, τουλάχιστον, σκέφτομαι και γοητεύομαι συνέχεια..

Μέσα σε όλα αυτά, τη γοητεία που εσείς αποπνέετε, που την αποδίδετε;

Εγώ ασκώ γοητεία ή η «Μέδουσα». Η Τέχνη, η προσωπικότητα του κάθε καλλιτέχνη, οι αλλαγές, η περιπέτεια, οι συλλέκτες, ο χώρος, οι νέοι.
Εάν με τοποθετούσατε σε ένα λογιστικό γραφείο, θα υπήρχε γοητεία; Θα σας ενδιέφερε να μιλήσετε περί γοητείας με μια κοπέλα 120 κιλών; Σίγουρα έτσι θα ήμουνα εκτός, αν λάτρευα τα μαθηματικά..

Είπατε ότι είστε μόνη. Αυτό το λένε πολλές γυναίκες που, σύμφωνα με τις προδιαγραφές τους, δεν θα έπρεπε να το λένε. Τι εντύπωση έχετε για τους άνδρες γύρω σας;

Τους βρίσκω πάντα ωραίους, αν ήταν λίγο πιο έξυπνοι, θα τους εύρισκα ακόμη πιο ωραίους.

Και οι γυναίκες;

Έχουν ένα ατού. Την εξυπνάδα τους. Αν μπορούσαν να την χρησιμοποιήσουν, θα βασίλευαν ακόμα μια φορά.

Πώς ντυνόσαστε;

Τα χάνω όταν πηγαίνω ν’ αγοράσω ρούχα, αλλά μου αρέσει να εφευρίσκω.

Ποιο είναι το όνειρό σας σαν νέα γυναίκα;

Να καταφέρω να κάνω αυτή την πεζή ζωή πιο ενδιαφέρουσα.

Πώς;

Με τι άλλο; Μόνο με την Τέχνη….