REAL FOOD Οκτώβριος 2008

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ REAL FOOD

Οκτώβριος 2008

Καίτη Θεοδωρίδου

Μαρία Δημητριάδη

Την συνάντησα στην γκαλερί της, λίγες μέρες μετά τα εγκαίνια της έκθεσης των έργων του καλού μου φίλου Παναγιώτη Λιναρδάκη και αμέσως μετά την Art Athina. Παρά την κούραση, ήταν ευχαριστημένη. «H Art Athina είναι ένας θεσμός που δίνει την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή οι φιλότεχνοι, οι καλλιτέχνες και οι γκαλερίστες, σε μια γιοργή που μας αφορά όλους». Την Μαρία την γνωρίζω από την εποχή που άνοιγε την γκαλερί της τη «Μέδουσα». Από το 1979. Μια χαμογελαστή κοπέλα με πολύ τσαγανό, δύναμη και αισιοδοξία. Έτσι ήταν και έτσι παρέμεινε η Μαρία Δημητριάδη.

Κ.Θ. Πως ξεκίνησε η ιδέα της γκαλερί;

Αδελφή της μητέρας μου είναι η ζωγράφος Μαρία Σπέντζα. Τα παιδικά μου χρόνια, μύριζαν χρώματα, τα έζησα στο ατελιέ της θείας μου, ανάμεσα σε τελάρα και τις παθιασμένες συζητήσεις των καλλιτεχνών. Ανάμεσά τους και εγώ, έπαιζα ανεπιτυχώς τη ζωγράφο, πασαλίβοντας χαρτιά με τις μπογιές μου. Στα 12 χρόνια μου, όταν πια πείστηκα, ότι μεγάλη ζωγράφος δεν θα γινόμουνα, ανακοινώνω, ότι θα γίνω γκαλερίστας!!! Και με αυτή την βεβαιότητα, ότι δεν μπορώ να ζήσω μακριά από τη μαγεία της τέχνης, έζησα μέχρι να ανοίξω την γκαλερί μου την Μέδουσα.

Κ.Θ .Και το όνομα Μέδουσα, πως προέκυψε;

Μαρία – Μέδουσα, ήταν το παρατσούκλι μου στο σχολείο για τα μακριά σγουρά μαλλιά μου και για τον έρωτά μου για την θάλασσα. Για μένα πάντως ο μύθος της Μέδουσας, συνδέεται με τη δύναμή της να αποφεύγει τους «κακούς», μετατρέποντάς τους σε αγάλματα.

Κ.Θ. Πώς βρίσκει ένα παιδί το δρόμο του. Είναι οι επιλογές που κάνει ή οι επιρροές που δέχεται, που συμβάλουν στη διαμόρφωσή του;

Οι επιλογές που κάνουμε, δεν είναι ποτέ ανεξάρτητες από τις επιρροές που δεχόμαστε. Θεωρώ μεγάλο δώρο πως από πολύ μικρή ήξερα ότι ο χώρος της τέχνης καθορίζει τη ζωή μου, και το σημαντικότερο είναι ότι 29 χρόνια μετά, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου οπουδήποτε αλλού, πέρα από τον χώρο της τέχνης. Αν είχα βέβαια την οικονομική δυνατότητα θα είχα γίνει ένας μεγάλος συλλέκτης.
Κ.Θ. Έκανες σπουδές πάνω στην τέχνη;

Όχι. Διάβαζα από μικρή ιστορία της τέχνης και παρακολουθούσα με πάθος τη δουλειά των καλλιτεχνών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ελπίζοντας με την ενηλικίωσή μου, να εμπλακώ άμεσα με καλλιτέχνες, όπως και έγινε.

Κ.Θ.Τώρα υπάρχει και στην Πάρο γκαλερί;

Όχι, στην Πάρο υπάρχει ένα υπέροχο καφέ-μπαρ πάνω στη θάλασσα, στον Άγιο Δημήτριο – στη Μπουκαδούρα – της Νάουσας, το Καφέ του Φώτη. Είναι ένα καφέ που φτιάχτηκε εξαρχής από εμάς, σαν ένα δεκτικό κέλυφος, που μεταμορφώνεται από το έργο του καλλιτέχνη που φιλοξενεί. Μέχρι σήμερα έχουμε παρουσιάσει εκί τη δουλειά του Νάκη Ταστσιόγλου, της Λίνας Μπέμπη, της Μαριγώς Κάσση, της Μαρίας Γρηγοριάδη, του Anton, της Βούλας Μασούρα, και τώρα ετοιμάζω μια έκθεση του Μίλτου Μιχαηλίδη με μια σειρά ζωγραφικών έργων του εμπνευσμένα από ένα φανταστικό ταξίδι στην Πάρο. Γύρω από το καφέ, ο Μιχαηλίδης θα δημιουργήσει μια εγκατάσταση με αντικείμενα. Τα εγκαίνια θα γίνουν στις 21 Ιουνίου και η έκθεση θα διαρκέσει ένα χρόνο.

Κ.Θ. Πώς προέκυψε η Πάρος;

Πήγα για πρώτη φορά στα 18 μου χρόνια, στις πρώτες μου διακοπές χωρίς την μητέρα μου. Την ερωτεύτηκα και από τότε ξαναγυρνούσα κάθε χρόνο. Το 1985 βρήκα ένα εγκαταλειμμένο λιοτρίβι στις Λεύκες και σιγά – σιγά άρχισα να το φτιάχνω. Από τότε θεωρώ ότι η δουλειά μου είναι στην Αθήνα, αλλά το σπίτι μου, η προσωπική μου ζωή είναι στην Πάρο.

Κ.Θ. Το καφέ μένει ανοιχτό και το χειμώνα, ενώ η γκαλερί κλείνει το καλοκαίρι;

Η γκαλερί είναι ανοιχτή όλο τον χρόνο εκτός από τον Αύγουστο, που η Αθήνα ερημώνει. Το καλοκαίρι είναι μια εποχή καλλιτεχνικά ζωντανή για την «Μέδουσα». Τον Ιούνιο εγκαινιάζουμε την έκθεση με τα «Καλύτερα 2007-2008» με έργα του Μίλτου Μιχαηλίδη, Γιώργου Ρόρρη, Κώστα Κουλεντιανού, Βούλας Μασούρα και Παναγιώτη Λιναρδάκη, που θα κρατήσει μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου. Στις 27 Ιουνίου στην Πινακοθήκη της Ρόδου, θα παρουσιαστεί η αναδρομική έκθεση της Βούλας Μασούρα.

Κ.Θ. Δεν σκέφτηκες ποτέ να γίνεις εσύ καλλιτέχνης;

Αυτή την απόφαση την πήρα πολύ νωρίς, στα δώδεκά μου, όπως σου είπα. Οι φίλοι μου με αποκαλούν καλλιτέχνη της ζωής, γιατί προσπαθώ η κάθε μέρα να είναι γεμάτη ομορφιά, ισορροπία, και δημιουργία.

Κ.Θ. Πόσο εύκολο είναι να επιλέξει κανείς τους καλλιτέχνες που θα παρουσιάσει;

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί τρόποι. Εγώ επέλεγα πάντα έργα που με συγκινούν. Θέλω αυτό που βλέπω σε ένα ατελιέ να το θυμάμαι και την επομένη, χωρίς να ψάχνω σε ποιο ρεύμα ανήκει, σε ποιο κύκλωμα εντάσσεται, ποιόν έχει από πίσω του.
Όλα αυτά δεν με ενδιαφέρουν. Η γκαλερί μου δεν ακολουθεί μια συγκεκριμένη γραμμή, για παράδειγμα: μόνο γεωμετρικά ή μόνο εννοιολογικά. Εδώ συνυπάρχει ο Νάκης Ταστσιόγλου με το Γιώργο Ρόρρη. Συνυπάρχει η Μαρία Γρηγοριάδη με την Βούλα Μασούρα που είναι τελείως διαφορετικές δουλειές. Απλώς θεωρώ ότι όλα τα έργα, οι δουλειές που δείχνω έχουν μια οντότητα και μια προσωπικότητα και προχωρούν την τέχνη παραπέρα. Αυτό είναι το δικό μου κριτήριο. Τίποτα άλλο. Υπάρχουν όπως είπαμε πάρα πολλοί άλλοι τρόποι, αλλά εμένα δεν με ενδιαφέρουν.

Κ.Θ. Μια γκαλερί δημιουργεί ανάγκες ή ικανοποιεί;

Είναι πιο ενδιαφέρον να δημιουργείς ανάγκες, να ανοίγεις τον κόσμο της τέχνης όχι μόνο στους ειδικούς και τους ειδήμονες αλλά και σε όσους αισθάνονται μια πρωταρχική έλξη. Αυτό που με κάνει υπερήφάνη, είναι πως άνθρωποι που δεν ήταν υποψιασμένοι και που δεν είχαν βάλει την τέχνη στη ζωή τους, σήμερα πια δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τέχνη.

Κ.Θ. Τι είναι για σένα η δημιουργικότητα;

Να μην είσαι ποτέ βολεμένος. Να μην σταματάς να σχεδιάζεις, να προχωράς να πειραματίζεσαι, να παίρνεις ρίσκα, να χτίζεις.

Κ.Θ. Πιστεύεις στο ταλέντο γενικά;

Πολύ

Κ.Θ. Το αναγνωρίζεις;

Το ελπίζω.
Κ.Θ. Με λογική ή με συναίσθημα.

Με συναίσθημα.

Κ.Θ. Και έχεις ανακαλύψει ταλέντα στην τέχνη που σήμερα πια τα θεωρείς επιτυχίες σου;

Ναι. Νέοι, τότε καλλιτέχνες που ξεκίνησαν μαζί μου, και ακόμα συνεχίζουμε μαζί, με επιτυχία.

Κ.Θ. Εσύ ποιο ταλέντο αποδίδεις στον εαυτό σου;

Θα έλεγα πως διαθέτω μια σχεδόν «αυτόματη» αισθητική ματιά, με ότι ασχολούμαι. Όταν στήνω μια έκθεση, γνωρίζω χωρίς πολύπλοκες διανοητικές διαδικασίες, το πώς πρέπει να παρουσιάσω τα έργα, λειτουργώ σχεδόν μηχανικά. Λόγω της μεγάλης αγάπης που έχω για την τέχνη, ακολουθώ ένα τρόπο ζωής που ξεκινά από τη δουλειά μου. Γι’ αυτό και δεν μπορώ ότι θα έκανα ποτέ κάτι άλλο, εκτός απ’ αυτό που κάνω.

Κ.Θ. Έχεις γνωρίσει ανθρώπους που έχεις θαυμάσει πολύ;

Αυτό θεωρώ ότι αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιό μου. Γνώρισα πολύ καλά τον Ιόλα και τον θεωρώ δάσκαλό μου. Γνώρισα τον Τάκη και τον θεωρώ δάσκαλό μου. Τον Ακριθάκη. Δεν σταματάω να γνωρίζω και να εκτιμώ ανθρώπους. Αυτό είναι το καλό με την τέχνη ότι δεν σ’ αφήνει ποτέ να βαρεθείς. Και όσο είσαι ζωντανός και δουλεύεις υπάρχουν συνεχώς πράγματα που σε γοητεύουν και σε ξυπνάνε και άνθρωποι αξιόλογοι που συναντάς.

Κ.Θ. Πόσο διαφέρει αυτό που εμείς θεωρούμε επιτυχία για τον εαυτό μας απ’ αυτό που νομίζουν οι άλλοι;

Για μένα αυτό που έχει σημασία είναι, να είσαι πολύ καλά με τον εαυτό σου. Οι άλλοι είναι πάρα πολλοί… κανένας δεν μπορεί να είναι αρεστός στους πάντες. Μετράει, να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν να τα προχωράμε μέχρι το σημείο που μπορούμε να πάμε και να χαιρόμαστε τη ζωή που φτιάχνουμε καθημερινά.

Κ.Θ. Ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα που έχεις δει;

Έχω δει πολλά. Αλλά, ένα από τα ωραιότερα πράγματα που έχω δει, είναι μια έκθεση, σε έναν κήπο πολύ όμορφο, γεμάτο ανθισμένες κερασιές, έξω απ’ τις Βρυξέλλες. Εκεί ένας γλύπτης, ο Io Dilο, είχε καλέσει 200 γλύπτες, να μετατρέψουν ένα σπιτάκι πουλιού σε έργο – διαμαρτυρία για την οικολογική καταστροφή.

Κ.Θ. Και το ασχημότερο.

Ένα από τα ασχημότερα πράγματα στον κόσμο, θεωρώ τη βία. Η βία προς τους ανθρώπους, με τρομάζει. Παραλύω.

Κ.Θ. Σου αρέσει το Μουσείο της Ακρόπολης;

Έχω ακούσει και έχω διαβάσει πολλά και αντιφατικά. Δεν το έχω όμως δει ακόμη για να διαμορφώσω προσωπική μου άποψη.
Κ.Θ. Τι είναι αισθητική;

Αισθητική κατά τη γνώμη μου είναι μια ισορροπία.

Κ.Θ. Αλλάζει η αισθητική με την εποχή κατά την εξέλιξη του πολιτισμού;

Σίγουρα. Ιδιαίτερα, όταν βλέπεις ελληνικά σήριαλ… πάμε απ’ το κακό στο χειρότερο.

Κ.Θ.Τι σε ξεκουράζει;

Με ξεκουράζει να ταξιδεύω με το καίκι μου. Είμαι εγώ η καπετάνισσα, έχω κάνει αρκετά χρόνια ιστιοπλοΐα. . Με ξεκουράζει να είμαι με τις γάτες μου και το σκύλο μου.

Κ.Θ. Και η τέχνη σε ξεκουράζει;

Η τέχνη με διεγείρει, με κάνει να σκέφτομαι. Με χαλαρώνει βέβαια, όταν είμαι σπίτι μου και έχω τα έργα που έχω διαλέξει γύρω μου, τότε φυσικά με χαλαρώνει.

Κ.Θ. Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου σε ένα σπίτι γυμνό από έργα τέχνης;

Όχι, κάτι θα βάλω. Ακόμα και όταν ταξιδεύω παίρνω μαζί μου ένα μικρό αγγελάκι τους Ραϋμόνδου και το βάζω δίπλα μου στο κομοδίνο.

Κ.Θ. Με τη μαγειρική έχεις καμιά σχέση;

Βεβαίως. Μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω, είναι απ’ τα πράγματα που με χαλαρώνουν. Την ώρα που μαγειρεύω το μυαλό μου δεν τρέχει αλλού, είναι εδώ. Άλλωστε το φαγητό ακόμη και το πιο απλό, δημιουργία είναι. Προσωπικά μαγειρεύω απλά γεύματα από τα λαχανικά που φροντίζω μόνη μου στον κήπο μου στην Πάρο, και όσπρια. Κρέας δεν τρωω τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και άλλο ένα πράγμα που αγαπώ να κάνω είναι η κηπουρική.
Κ.Θ. Αγαπημένο σου φαγητό;

Σαλάτες. Πολλές σαλάτες. Και ρεβίθια στο φούρνο, τα οποία κάνω είτε με κόκκινες πιπεριές, είτε με μελιτζάνες. Μου αρέσει να τα παντρεύω με κάτι άλλο.

Κ.Θ. Με τι θα αρχίσει η γκαλερί το φθινόπωρο;

Η γκαλερί θα μείνει ανοιχτή μέχρι το Σεπτέμβριο με τα «Καλύτερα της χρονιάς 2007-2008». Το Οκτώβριο θα φιλοξενήσουμε δυο Ελβετούς καλλιτέχνες, στο μήνα της φωτογραφίας, σε συνεργασία με την Krisal Gallery της Γενεύης που φιλοξένησε πέρυσι έργα του Νάκη Ταστσιόγλου και του Κώστα Λευκόχειρ. Τον Νοέμβριο, θα συνεχίσουμε με την ατομική του Νάκη Ταστσιόγλου και μετά ακολουθούν η Λίνα Μπέμπη και η Μαριγώ Κάσση.

Κ.Θ. Σου εύχομαι καλές επιτυχίες.//