ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ Σεπτέμβριος 1991
ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ
6 Σεπτεμβρίου 1991
Όλγα Μπατή
Η τέχνη είναι τόλμη και μαγεία
Η Μαρία Δημητριάδη μια νέα γκαλερίστα, μιλάει για την τέχνη και τους νέους ζωγράφους που μέσα από την αίθουσά της προσπαθούν να προβάλλουν τις νέες τάσεις μιας καινούργιας πιο τολμηρής εποχής.
Τη στιγμή ακριβώς που οι σύγχρονοι νέοι ζωγράφοι προσπαθούν να ανακαλύψουν και πάλι τη «μαγεία» της τέχνης και μέσα από τη δουλειά τους να επαναπροσδιορίσουν τα πράγματα και να βγουν από τη σύγχυση των περασμένων δεκαετιών, στην Ελλάδα κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες της νέας γενιάς πασχίζουν να δώσουν τη δική τους «ήρεμη» και «δημιουργική» απάντηση σε μία φιλοσοφία η οποία βασίστηκε χρόνια τώρα στη μίμηση. Στην προσπάθειά τους αυτή τους συμπαρίστανται κάποιοι νέοι γκαλερίστες κάποιοι κριτικοί και ένα κοινό το οποί ψάχνει να βρει αναφορές σε μια γνήσια και σίγουρα πιο ειλικρινή τέχνη. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και η Μαρία Δημητριάδη, η τριαντάχρονη ιδιοκτήτρια της γκαλερί «Μέδουσα», η οποία καιρό τώρα προσπαθεί να παρουσιάσει στην αίθουσά της τα οράματα νέων παιδιών, αντιτάσσοντας στη λεγόμενη «εμπορικότητα» των μεγάλων τη μαγεία του καινούργιου και ακόμα άγνωστου. «Γιατί», λεει η Μαρία, «η ίδια η τέχνη εξυπηρετεί μια μαγεία, που προκαλεί τη διάθεση του ανθρώπου να ερμηνεύσει κάτι που υπάρχει πίσω από τα φαινόμενα. Και αυτές τις ερμηνείες τις “ρισκάρουν” σήμερα τα παιδιά εκείνα που με οδηγό το ένστικτο και το ταλέντο τους προσπαθούν να ξεφύγουν από την καταπίεση των τάσεων και των ….ισμών και να προχωρήσουν στη δική τους ελεύθερη έρευνα».
Δεκαεννιά χρόνων άνοιξε την γκαλερί της η Μαρία Δημητριάδη και είχε όπως λεει στο κεφάλι της μέσα πολλά όνειρα. Απ’ αυτά κατόρθωσε να πραγματοποιήσει αρκετά, αλλά αφού της βγήκε η …πίστη για πέντε ολόκληρα χρόνια. Επέβαλε όμως πολλούς νέους ζωγράφους και προώθησε ταλέντα τα οποία σήμερα έχουν γίνει φίρμες. Είχε από τόσο μικρή ένστικτο να διακρίνει το καλό; Η Μαρία απαντάει.
– Στην αρχή ήμουν χαμένη στο δάσος. Το κύκλωμα της τέχνης ήταν πολύ σκληρό, πίστευα όμως σ’ αυτήν και στην παιδεία που είχα. Πίστευα και στο ένστικτό μου σαφώς. Τελικά αυτό το ένστικτο δεν με πρόδωσε.
– Πώς ανακάλυψε αυτό το υλικό;
– Επισκέπτομαι τα ατελιέ των νέων καλλιτεχνών. Ψάχνω συνέχεια να βρω το καινούργιο. Ορισμένοι έρχονται και με βρίσκουν μόνοι τους.
– Ζητάς κάτι το συγκεκριμένο; Μπορείς να δεις πόσο αυτό που ψάχνεις θα αποβεί εμπορικό;
– Δεν με ενδιαφέρουν συγκεκριμένα ρεύματα. Θέλω να ανακαλύψω δουλειές που έχουν να προτείνουν κάτι. Δουλειές που εκφράζουν ελεύθερα τη νέα εποχή, τη μαγεία και επαναπροσδιορίζουν με το ν δικό τους τρόπο την τέχνη.
– Υπάρχει όμως και το λεγόμενο κατεστημένο, που σίγουρα δεν αφήνει τα πράγματα να προχωρήσουν τόσο και έξω από τα δικά του όρια.
– Στην Ελλάδα έχει θέση για όλους. Και τελικά η καλή, η ποιοτική δουλειά αναγνωρίζεται.
– Αναγνωρίζεται από ποιους;
– Από έναν κόσμο καινούργιων συλλεκτών, επιστημόνων, ανθρώπων με παιδεία, που ζητούν την ποιότητα και την τόλμη. Εξάλλου οι τιμές διαμορφώνονται ανάλογα με την ηλικία των καλλιτεχνών. Συνήθως ξεκινάω τις τιμές από πολύ χαμηλά γιατί πιστεύω ότι η υψηλή τιμή έτσι και αλλιώς δεν κάνει το καλό έργο. Οι δικές μου τιμές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
– Θέλεις να πεις ότι πολλές τιμές της αγοράς είναι εξωπραγματικές;
– Σίγουρα πωλούνται έργα σε τιμές που δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτό το οποίο εκπροσωπεί το έργο. Εξάλλου μιλάμε πάντα για μια τοπική αγορά η οποία δεν έχει να κάνει με το εξωτερικό. Εκεί απομυθοποιούνται εύκολα τα πράγματα.
– Ωστόσο και εσύ είσαι έμπορος. Δεν δουλεύεις πάντα με πυξίδα την ποιότητα και την υψηλή αισθητική άποψη. Εξάλλου το απαιτητικό κοινό είναι μικρό.
– Όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, σε αυτό απευθύνομαι. Υπάρχει ένα κοινό που έχουν πολλά χρήματα και σήμερα οδηγούνται στις εύκολες λύσεις, αύριο θα ζητούν κάτι καλύτερο.
– Τι είναι εκείνο που περισσότερο σε ενοχλεί στο χώρο στον οποίο κινείσαι;
– Η έλλειψη ενδιαφέροντος από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς. Ο πολιτισμός δεν χρειάζεται λεφτά, όπως μας λένε συνέχεια. Χρειάζεται καλούς μάνατζερ μέσα στα υπουργεία και οι μάνατζερ αυτοί ξέρουν που θα βρουν τους πόρους προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την τέχνη. Να οργανώσουν σαλόνια, όπως κάνουν οι Ισπανοί, να φέρουν ξένες εκθέσεις εδώ και να στείλουν έξω τους νέους και καλούς καλλιτέχνες προκειμένου αυτοί να γίνουν γνωστοί διεθνώς. Ας ξεφύγουμε επιτέλους από τη μιζέρια των λόγων και της σκέψης και ας προχωρήσουμε σε δημιουργικά έργα
– Υπάρχει τελικά σύγχρονη ελληνική τέχνη;
– Σήμερα στο χώρο των νέων υπάρχουν ενδιαφέρουσες τάσεις και προσωπικές απόψεις. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά στις τάξεις αυτών των νέων αναγνωρίζεις ελληνικά στοιχεία που όμως έχουν να κάνουν με την πρωτοτυπία και όχι το φολκλόρ. Ελληνικά στοιχεία τέχνης καθόλου αποκομμένα όμως από ότι συμβαίνει έξω. Και μένει στους αρμόδιους να χειριστούν έξυπνα αυτό το υλικό, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να μείνουμε η παραμεθόριος της ευρωπαϊκής τέχνης.
