ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ
11 Μαΐου 1996
Βιβή Βασιλοπούλου
Γεωμετρικές φόρμες με ιδιαίτερη ευαισθησία
Η Μαρία Δημητριάδη ως «Μέδουσα» υπογράφει την επιλογή και των δύο εκθέσεων, εννοούμε και της Αννίτας Αργυροηλιοπούλου και της Ιουλίας Βεντίκου, ενώ η Λένα Κοκκίνη υπογράφει και τα δύο κείμενα στους αντίστοιχους καταλόγους.
“Συναίσθημα και λογική” συνυπάρχουν σε κάθε πράξη εικαστική και άλλη, αλλά είναι τα ποσοστά εκείνα που δίνουν τον τόνο. Έτσι εδώ οι δύο ιδιότητες θα μπορούσαν να αποδοθούν ανάλογα και στις δύο εκθέσεις.
Η δουλειά της Ιουλίας Βεντίκου υπακούει περισσότερο στην τάξη, στη γεωμετρία, στις γραμμές και στους μαθηματικούς υπολογισμούς.
Η υπαγωγή του παρορμητικού στοιχείου στην εκλογίκευση, η υπαγωγή της ποικιλίας στο ελάχιστο και της πολυμορφίας σε αυστηρά επιλεγμένες γεωμετρικές φόρμες είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της δουλειάς με τα κατηγορήματα της καρτεσιανής ορθολογικότητας: κανονικότητα, σταθερότητα γραμμικότητας, ενώ ένα απειλητικό αδιέξοδο στα «περάσματα» προσδίδει ένα χαρακτήρα ασυμπτωτικό, μεταφυσικό.
Από τα δάπεδα των παλιών Ολλανδών δασκάλων, που ήταν ένα στοιχείο συμπληρωματικό-δηλωτικό εσωτερικού χώρου, ως αυτή τη δουλειά όπου αποτελούν το κύριο θέμα, η εντολή “Back to order” έρχεται να βάλει τάξη στις σκέψεις μας και στην αυθαίρετη ελευθερία μας και να μας υποδείξει ένα “πέρασμα” στην τέχνη “Passage to Art”. Οι προοπτικές είναι πάρα πολύ καλές.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Ιούνιος 1996
Όλγα Μπατή
Εκ της γυναικός τα κρείπτω.
Είχα πολύ προβληματιστεί, είναι αλήθεια, όταν γνωστός κριτικός της Αθήνας , μου είχε δηλώσει με βαρύγδουπο ύφος πως οι γυναίκες ζωγράφοι γενικά τον κάνουν να βαριέται. Η άποψή του ήταν ότι μέσα από τη μέτρια γενικά δουλειά τους βγαίνει ένας ναρκισσισμός και ένας εγωκεντρισμός, που δεν τις αφήνει να προχωρήσουν σε ευρύτερες αναζητήσεις. Με αυτό το “σύγχρονο” πνεύμα, πάντα, συνέχισε να “ντύνει” τη γυναίκα ζωγράφο με την εικόνα της ματαιότητας, μια εικόνα η οποία μεταγγίζεται στην ίδια της τη μανιέρα και την κάνει άκρως πεζή και ανυπόφορα υπολογιστική.
Πράγματι, είχα πολύ προβληματιστεί, όχι ως φεμινίστρια ή κάποια που ήθελε σώνει και καλά να υποστηρίξει το φύλο της, αλλά ως απλός θεατής. Και ως τυχαίος επισκέπτης κάποιων εκθέσεων όπου είχα την τύχη να συναντηθώ με τη γυναικεία τέχνη και της δυναμική της ιδιαίτερης ευαισθησίας της. Παρ’ όλα αυτά, όμως αναρωτήθηκα μήπως όντως τελικά, η γυναίκα έχει πιο έντονη παρουσία στα γράμματα απ’ ότι στη δημιουργία ενός οπτικού μύθου. Και θα το σκεφτόμουν ακόμα, αν δεν έπεφτα πάνω σε δύο-τρεις πραγματικά αξιόλογες γυναίκες ζωγράφους.
Ξεκινώντας από την γκαλερί Μέδουσα, θα μπορούσα να πω άνετα ότι εδώ όντως συμβαίνει κάτι. Πίσω από τους τοίχους και μέσα στους λαβύρινθους της ζωγραφικής που υπογράφει η Ιουλία Βεντίκου, ελλοχεύει η αίσθηση μιας βιωμένης δουλειάς, το αίσθημα της απειλής και του ιλίγγου, που μπορεί να προκύψει από την αληθινή διάθεση δημιουργίας. Τα λάδια της, καμωμένα με βερνίκια και λαδομπογιές σε τελάρο, οι σινικές της και τη τεχνική της γενικά είναι στοιχεία που παραπέμπουν σε ολοκληρωμένες δυνατές εικόνες. Η Ιουλία Βεντίκου βάζει τίτλο σ’ αυτή της την έκθεση τη λέξη Περάσματα. Και για τον φίλο μου, τον κριτικό τέχνης, μπορώ να πω ότι αυτά τα περάσματα οδηγούν ακριβώς στους χώρους όπου η γυναίκες ξέρουν όντως και κάνουν τέχνη.
DOWN TOWN
Μαΐος 1996
Μάνος Στεφανίδης
Η Λυδία, η Ιουλία και η Αννίτα
Τρεις νέες και ωραίες γυναίκες αποδεικνύουν περίτρανα αυτό που υποστηρίζαμε σε προηγούμενο τεύχος, ότι δηλαδή στις μέρες μας η τέχνη γυναικοκρατείται.
Θα μπορούσε να είναι τίτλος ταινίας. Αλλά δεν είναι, πρόκειται απλώς για τα μικρά ονόματα τριών ζωγράφων που «σκίζουν» αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Και τους αξίζει απόλυτα να γίνουν και τίτλος και βασικό θέμα άρθρου και εξώφυλλο ακόμη, μόνο και μόνο για να φανεί ότι η φοβισμένη εξουσία προβάλλει αποκλειστικά την κατασκευασμένη λάμψη των μοντέλων γιατί δεν θέλει ν’ αντιμετωπίσει τ’ αληθινά πρόσωπα της γυναίκας.
Η έκπληξη του μήνα έρχεται από την πρωτοεμφανιζόμενη – με ατομική έκθεση – Ιουλία Βεντίκου, η οποία γέμισε τη Μέδουσα με εξαιρετικούς πίνακες μεγάλων διαστάσεων. Αυτό που μ’ εντυπωσίασε, κυρίως, είναι ότι η Ιουλία, δουλεύοντας «παραδοσιακά» ένα σχεδόν μη θέμα – τα παλιά πλακάκια του εργαστηρίου της – καταφέρνει να δημιουργήσει ένα έργο ατμοσφαιρικό και σύγχρονο.
Το μυστικό της έγκειται στο ότι δεν καταφεύγει σε γραφισμούς, εξυπνακίστικες ματιέρες, επιδείξεις τεχνικής με λαζούρες και σταξίματα, αλλά επιλέγει μια φόρμα αδρή, δυναμική, στηρίζεται στο σχέδιο κι επιμένει στη δημιουργία ενός αλλόκοτου φωτός. Η δουλειά της Βεντίκου είναι ένα μάθημα σοβαρότητας.
