Γιώργος Σκυλογιάννης – 25/05/1981 – 10/06/1981

Γιώργος Σκυλογιάννης

Ζωγραφική

25 Μαΐου – 10 Ιουνίου 1981

Η Μαρία Δημητριάδη τη Δευτέρα 25 Μαΐου στις 8 το βράδυ θα παρουσιάσει την έκθεση ζωγραφικής του Γιώργου Σκυλογιάννη στην Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης.

Ο Π. Χριστοδουλίδης γράφει για την έκθεση.
“Το κύριο γνώρισμα της δουλειάς του Γιώργου Σκυλογιάννη είναι ο δυναμισμός της χειρονομίας του που ενσωματώνεται στον πίνακα με δύο τρόπους: με την πλατιά πινελιά και με τον «κραδασμό». Κάποια περιοχή του πίνακα σπάει τη χρωματική ενότητα και βάζει το ερευνητικό βλέμμα σε κίνηση, οδηγώντας το να διαγράψει μια ορισμένη τροχιά που καταλήγει στην πηγή του κραδασμού. Η πηγή αυτή είναι μια αρχή, υπαγορεύει τη δόμηση του έργου και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν κλειδί για την ανάγνωσή του – την ανάλυση της σύμπλεξης των σχημάτων και την ανάδυση της φιγούρας, όταν αυτή είναι κρυμμένη μέσα στο χρώμα.

Από τους μεγάλους πίνακες του Γιώργου, τρείς είναι εικονικοί, ενώ στους υπόλοιπους οι γραμμές και τα χρώματα είναι καθαρά και εκφραστικά και η γραφή ότι, μολονότι είναι ρευστή, δίνει την εντύπωση της στερεότητας, ίσως επειδή το χρωματικό περίγραμμα είναι τόσο καθαρό.
Ο Γιώργος αντλεί στοιχεία από τον Δ. Κοκκινίδη, που ήταν δάσκαλός του, αλλά για να διαμορφώσει τη δική του, προσωπική κατασκευή. Αν η πρόσφατη ζωγραφική του Κοκκινίδη αποπνέει ένα συγκρατημένο λυρισμό, που γεννιέται από το εσωτερικό του πίνακα, η ζωγραφική του Γιώργου είναι κυρίως δυναμική – κάτι σαν δυναμοποιημένη παραλλαγή της εκφραστικότητας του χρώματος. Ακόμα και ένας πολύ μουσικός πίνακας, όπως νομίζω πως είναι το Ουλτραμαρίνα 2 υποβάλλει την ανησυχία και την ένταση: οι γραμμές του είναι σπάνια αιχμηρές και σχεδόν πάντα πλάγιες.
Τα σχέδια του Γιώργου φανερώνουν την ίδια έντονη μολυβιά και, μαζί, μερικές ενδιαφέρουσες αναλογίες με τους πίνακές του.”

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 10 Ιουνίου

1/2

2/2

ΒΗΜΑ
5 Ιουνίου 1981

Έφη Ανδρεάδη

Σε πρώτη ατομική παρουσίαση γνωρίζουμε τη ζωγραφική του Γιώργου Σκυλογιάννη στη Μέδουσα. Μόλις τελειωμένος από την Σχολή ο Σκυλογιάννης δείχνει μια άνεση και μια τόλμη θα έλεγα, αξιόλογες. Άσχετα με τις φυσικές εξάλλου επιδράσεις των δασκάλων του, καταπιάνεται με ρυθμούς που γεννιούνται από την ίδια του τη χειρονομία και που εξυπηρετούνται από το ευαίσθητο σαν διάφανο υλικό της κόλλας. Οι επιλογές του εντάσσονται στο μεταπικασικό ζωγραφικό κόσμο – και θα έλεγα πως αυτό είναι κι όλας μια πρόοδος για την Σχολή. Αν το σχεδιαστικό στήριγμα δεν λειτουργεί πάντα σωστά κι αν στην ταραγμένη επιφάνεια υπάρχουν στιγμές μιας σύγχυσης, η συμμετοχή του δεν παύει να είναι ζωντανή και να υπόσχεται μια ουσιαστική εξέλιξη.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
31 Μαΐου 1981

Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν

Αν και πολύ νέος ο Γ. Σκυλογιάννης αποδεικνύει με την τωρινή πρώτη του ατομική έκθεση στην «Μέδουσα», ότι είναι στο έπακρον προικισμένος με τις αρετές και το «νεύρο» του γνήσιου καλλιτέχνη: εκείνου, δηλαδή που πραγματοποιεί ένα έργο «προσωπικό». Μέσα από άλλοτε εκρηκτικές και άλλοτε πιο ήπιες χρωματικές αντιθέσεις, μέσα από χειρισμούς ευρηματικούς στην υποβολή των όσων αισθάνεται – ουσιαστικά – και βιώνει μέσα από το σχέδιο ή μάλλον την «φορά» και την «κίνηση» του χρώματος στα έργα του ο Σκυλογιάννης, μαθητής του Κοκκινίδη στην ΑΣΚΤ έχει ήδη εξασφαλίσει ένα πολύ ευοίωνο μέλλον. Και αυτό γιατί με την πρώτη ματιά που ρίχνουμε στο σύνολο των δημιουργιών του, αλλά και στην καθεμιά ξεχωριστά διαπιστώνουμε την «τρέλα» της αυθόρμητης, πηγαίας δημιουργίας που μας μαγεύει.