Φωτογραφία – 17.01.1994 – 12.02.1994

Μαρία Δάρα
Φωτογραφία

17 Ιανουαρίου – 12 Φεβρουαρίου 1994

Την Δευτέρα 17 Ιανουαρίου στις 8 το βράδυ, η Μαρία Δημητριάδη θα παρουσιάσει στην Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα την τελευταία δουλειά της Μαρίας Δάρα.
“Οι φωτογραφίες που εκθέτω είναι οι σημειώσεις ενός ανθρώπου αυτογκλωβισμένου στο χώρο του, με συντροφιά – τι άλλο – την τηλεόραση.
Σημειώσεις, διέξοδος, παιχνίδια με τις εικόνες που προβάλλονται παραμορφωμένες, φωτογραφίζονται, και αναμιγνύονται, στην επεξεργασία της φωτογραφίας με εικόνες της “έξω” ζωής της λεγόμενης πραγματικής.
Οι φωτογραφίες είναι μεγάλου μεγέθους, μαυρόασπρες και τυπώνονται μόνο μια φορά, γιατί το παιχνίδι μέσα στο σκοτεινό θάλαμο είναι διαφορετικό και μοναδικό κάθε φορά”.

Διάρκειά έκθεσης 17 Ιανουαρίου – 14 Φεβρουαρίου 1994

Φωτογραφία, 1993, 50x60 εκ.

1/4

Φωτογραφία, 1993, 50x60 εκ

2/4

Φωτογραφία, 1993, 50x60 εκ.

3/4

Φωτογραφία, 1993, 50x60 εκ

4/4

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
7 Φεβρουαρίου 1994

Μαρία Μαραγκού

Μεγάλες προσδοκίες

Στην Αθήνα, στην γκαλερί Μέδουσα υπάρχει αυτή τη στιγμή μια έκθεση φωτογραφίες της Μαρίας Δάρα .
Εκείνη έχει κλειστεί μέσα σ’ ένα δωμάτιο με μια τηλεόραση την οποία φωτογραφίζει ασταμάτητα. Προβάλλει στο φιλμ τις εικόνες αυτές που αντιπροσωπεύουν μια παραμορφωμένη πραγματικότητα και τις εικόνες που στέκονται σε κάποιες στιγμές κυρίως ανθρώπων στη φύση, σκύλου και γάτας, σε μια φιξιόν που παράγει μια νέα εικόνα σύνθεση, ισορροπούσα ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, το μέσα και το έξω των χώρων και των σωμάτων.
Η έκθεση που βλέπουμε, τελικά δεν μας ενδιαφέρει πως έχει γίνει, ποια υλικά και ποιά μέσα έχει χρησιμοποιήσει, αλλά τι βγάζει εικονοποιητικά και εννοιακά.
Το ψηφιδωτό της ωριμότητας της Μαρίας Δάρα όπως έρχεται από αυτή τη δουλειά είναι πολυσήμαντο και απαντά στη διάσωση ενός βαθύτερου ουμανισμού, που εκφράζει η τέχνη στην εμπλοκή του με το μεταβιομηχανικό πολιτισμικό παρόν ως μέσον και ως εμπειρία.

ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ
26 Ιανουαρίου 1994

Ολγα Μπατή

Ζωγραφική φωτογραφία

Στην γκαλερί Μέδουσα η Μαρία Δάρα προσπαθεί να οικειοποιηθεί τη ζωγραφική έκφραση και να τη μεταφέρει στις εντυπωσιακές αληθινά φωτογραφίες που εκθέτει.
Φωτογραφίες που απεικονίζουν τις μορφές των ανθρώπων μέσα σε εφιαλτικό διάκοσμο. Υπάρχει εδώ μια ειδική ανάπτυξη του στυλ, της πράξης, της φαντασίας. Υπάρχει μια τρέλα που οδηγεί στην απελευθέρωση της εικόνας και που κάνει μ’ αυτό τον τρόπο τις φωτογραφίες της Δάρα να θυμίζουν τη ρήσης του Κουνέλη. Να θυμίζουν «Μια συνωμοσία που επιτυγχάνεται μέσα από ειδικές διεργασίες, ειδικό τύπωμα αλλά προπάντων την διαπραγμάτευση με ιδέες που ορίζουν τη ζωγραφική γλώσσα. Ο στόχος της Δάρα είναι να αποδείξει ότι οι τέχνες όλες έχουν ένα σημείο κοινό. Το σημείο εκείνο όπου η φαντασία εμπλουτίζει την εικόνα και τη μετατρέπει σε ήχο, φως, αίσθηση όρασης και ακοής. Το καταφέρνει; Ίσως εκεί που η φωτογραφία της δεν προσπαθεί να μιμηθεί απλώς τη ζωγραφική αλλά κρατάει και τα στοιχεία της καθημερινότητάς της, της αμεσότητας και της ειλικρίνειάς της.