Τα Φαντάσματα της Μεσογείου της Μαριάννας Στραπατσάκη που εκτίθενται στην γκαλερί «Μέδουσα» και στον υπαίθριο χώρο του Γαλλικού Ινστιτούτου συνθέτουν μια πραγματικά πρωτοποριακή πρόταση. Η δυσκολία, που υπερέβη με επιτυχία η Στραπατσάκη, ήταν η αρχαιότητα και ό,τι συναισθηματικά αυτή προσδιορίζει. Χωρίς συμπλέγματα προς το παρελθόν και με μια αξιοσημείωτη πρωτοτυπία, παρεμβάλλει στα εικαστικά της περιβάλλοντα αρχιτεκτονικά στοιχεία του Ναού της Αφαίας. Το ζήτημα είναι ο τρόπος που φαντασιωτικά και εικονοπλαστικά μεταποιεί και ανασυνθέτει τα συγκεκριμένα δεδομένα. Σε επιφάνειες που ψευδαισθητικά κινούνται, μέσα από αλλεπάλληλες αντανακλάσεις, μετατοπίζονται και αναμορφώνονται τα ειδωλά της, παρουσιάζοντας εικόνες ρευστές της πολιτιστικής μήτρας της Μεσογείου. Τα έργα της με video, πλεξιγκλάς και νερό, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, παρουσιάζουν μια σύνθετη γλώσσα γραφής, όπου το ένα επίπεδο τροφοδοτεί και ταυτόχρονα υπονομεύει το άλλο, δημιουργώντας νέα δομικά σχήματα σαν οργανικές αρθρώσεις ενός σπονδυλωτού γενεσιουργού οικοδομήματος. Ας προσέξουν αυτό το έργο όσοι κόπτονται για τα πολιτιστικά μας τεκταινόμενα. Πάλι πρέπει οι καλλιτέχνες μας να ξενιτεύονται και να περιμένουμε πότε θα διακριθούν στο εξωτερικό για να αρχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτούς; Όσοι καθυστερούν, ας το πούμε πια έξω από τα δόντια, έχουν ολόκληρη και αποκλειστική την ευθύνη. Δεν σώζουν και δεν ωφελούν οι καθυστερημένες ενοχές.
Αθηνά Σχινά
Εποχή, 4 Φεβρουαρίου 1990