ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
4 Φεβρουαρίου 1981
Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν
Ματιές στις εκθέσεις
Μια αισθητικότητα που αναμεταδίδεται με μια ιδιαίτερη ένταση και στο θεατή – δίχως παράλληλα, και αυτό είναι το σημαντικό, εδώ, τίποτα να εναντιώνεται στον ορισμό της αυθεντικής τέχνης, τουναντίον, μάλιστα μια γνήσια ορμή πάνω στην έξαρσής της, ένας παλμός που επικοινωνεί μαζί μας με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να μας υποβάλλει ολότελα και να απορροφάει όχι μόνο το βλέμμα μας αλλά και τον ψυχισμό μας χαρακτηρίζουν τα ερωτικά σχέδια του Μάκης Θεοφυλακτόπουλου. Τα σχέδια αυτά (κάρβουνο) αποτελούν και το κύριο μέρος της δουλειάς του που παρουσιάζεται τώρα στην γκαλερί «Μέδουσα».
Εκείνο που προβάλλει κάθε φορά μπροστά μας, εδώ, δεν είναι μόνον το αγκάλιασμα ενός ζευγαριού αλλά στο έπακρον ο ηλεκτρισμός και η μαγνητική έλξη που παρασύροντας τον άντρα και τη γυναίκα σε ένα στρόβιλο πάθους τους εξαρτά απόλυτα τον ένα από τον άλλο σε ένα αδιάσπαστο σύνολο.
Ολοζώντανο είναι, εδώ στην ένωσή του το ζευγάρι και, μάλιστα ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένο σε αυτό που συμβαίνει ανάμεσα στους δύο έχοντας, δηλαδή ορίσει την απόστασή του με ότι το περιβάλλει. Την πραγματοποίηση αυτή μας κάνει και πάλι να την αντιληφθούμε με μια ιδιαίτεη ένταση ο δημιουργός.
Το κύριο κατόρθωμα του Θεοφυλακτόπουλου – κάτι που άλλωστε διέκρινε ανέκαθεν τη δουλειά του και είχε γνωρίσει έναν παροξυσμό με τις μοτοσυκλέτες – είναι ότι δεν φιλοτέχνησε έργα με μια επιτηδευμένη αισθητική υπόσταση αλλά ούτε, βέβαια και συνθέσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πορνογραφικές. Αντίθετα, με μοναδικό γνώμονα τη γνησιότητα και την αισθαντικότητά του ενορχήστρωσε σι διάφορα συμπλέγματα το ζευγάρι αποκλειστικά μέσα από τον «αέρα», τη φορά και το δυναμισμό του ίχνους – δίχως καμιά περιττή, ανούσια λεπτομέρεια – και όλα αυτά όχι για να το καθηλώσει αλλά για να το προβάλλει ιδιαίτερα υπαρκτό στην ένωσή του. Ο ζωγράφος κατορθώνει, εδώ, να διαμορφώνει όντως ένα χώρο και όχι με κατασκευές αλλά αποκλειστικά με δισδιάστατα έργα – και αυτό είναι το επίτευγμα εδώ – που καθώς αποκαλύπτονται συνάμα δέκτες και πομποί ενός ιδιόμορφου μαγνητισμού προσδίδουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στην αίθουσα. Τέλος καθώς στα ερωτικά σχέδια πέρα από την ανατομία μετράει ο παλμός που πέρα από το θέμα το τι συμβαίνει μπροστά μας και με το ίδιο πρίσμα στα έργα όπου το έναυσμα δόθηκε από τη μοτοσυκλέτα το σφρίγος υποβάλλει με μια ιδιαίτερα έντονη σχεδιαστική δίνη. Αυτή, ακριβώς, η αίσθηση του ιλίγγου που εξακριβώνουμε ανάμεσα στις 2 ενότητες των έργων αποτελεί έναν οργανικό συνδετικό κρίκο και κυρίως: τη μαρτυρία της χυμώδους και ιδιαίτερα χρυσής καλλιτεχνικής προσωπικότητας αυτού του δημιουργού.
ΒΗΜΑ
6 Φεβρουαρίου 1981
Έφη Ανδρεάδη
Τα σχέδια του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου στην γκαλερί «Μέδουσα» , μας προτείνει ο ζωγράφος, στο πολύ ευκρινές σημείωμά του, να τα θεωρήσουμε σαν «ότι κρίθηκε από τον ίδιο άξιο να κρατηθεί από ένα διάστημα άσκησης και καταγραφής υλικού». Στην πραγματικότητα κοιτάζοντάς τα παρακολουθούμε μέσα από την κίνηση της γραμμής του Θεοφυλακτόπουλου, μια περιπέτεια πολύ πιο ουσιαστική από την καταγραφή. Ο ζωγράφος όχι μόνο σχολιάζει, αλλά παίρνει θέση και προχωρεί στην ουσία της σχέσης του με την οπτική εντύπωση από τη στιγμή της πρώτης επαφής. Έτσι συνθέτει «σελίδες» δυναμικές που θίγουν όλα τα προβλήματα της ζωγραφικής του.
Το σχεδιαστικό υλικό του Θεοφυλακτόπουλου είναι ένα υλικό ζωντανό που αναπνέει ακόμα και μέσα από άψυχα όπως τα δέντρα ή τις μοτοσυκλέτες. Συνειδητά ή όχι βλέπουμε να το εντάσσει, αυτό το υλικό, μέσα σε ένα σχήμα που είναι ένα επίπεδο ή ένα περίγραμμα ή μια κατασκευή με μια υπόνοια προοπτικής που ποτέ όμως δεν είναι τυχαίο και πάντα είναι αυτοπεριοριστικό. Σ’ αυτό το δημιουργικό προτσές μπορούμε ν’ αντιληφθούμε το χώρο που πάει να καταλάβει η ζωγραφική του Θεοφυλακτόπουλου.
