Ζωγραφική, 23/03/2005 – 07/05/2005
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ
9 Απριλίου 2005
Πρόσωπα και προσωπεία από τη Μαρία Γρηγοριάδη
Η Μαρία Γρηγοριάδη «Μέδουσα», ζωγραφίζει «εντός σχεδίου».
Στη στέρεη βάση ενός καννάβου ενθέτει τις μικρές της εικαστικές λέξεις, για να συνθέσει τελικά ένα ολοκληρωμένο κείμενο που έχει τα πάντα: πρόσωπα και προσωπεία, εικόνες, πορτρέτα, καθημερινά αντικείμενα, σπαράγματα ιδεών και δομικών υλικών, μικτή τεχνική και ανάμεικτα συναισθήματα, ανακατεμένα μικροαντικείμενα, βγαλμένα από ένα μαγικό κουτί για μια μαγευτική σύνθεση.
Σε άλλα έργα της μια από τις φιγούρες επιλέγεται και πρωτοστατεί ηγεμονικά σε ρόλο πρωταγωνιστικό, που μεγεθύνει το ενδιαφέρον και την εξαιρεί από την ανωνυμία του συνόλου.
Σ’ αυτό το σύνολο θα λέγαμε ότι η Μαρία Γρηγοριάδη επιτρέπει στον εαυτό της κάτι από την απλούστευση μιας παιδικής ζωγραφιάς, την ίδια ώρα που έχει ήδη αποδείξει τη δεινότητά της στο σχέδιο και τη συνδυαστική της ικανότητα.
Κατά τ’ άλλα, «προλογίζει» ο Έζρα Πάουντ, από τα Άσματα της Πίζας. «Μπήκε νέα λεπτομέρεια ματιών μες στη σκηνή μου.
Είδα μοναχά τα μάτια και διαστολή ανάμεσα στα μάτια,
Χρώμα, διάστασις».
Ένας μικρόκοσμος, άνω κάτω, γεμάτος εκπλήξεις – ποιος μπορεί να τις εξαντλήσει
ΤΑ ΝΕΑ
13/4/05
Χάρης Καμπουρίδης
Χαρούμενος σουρεαλισμός
Τη δουλειά της Μαρίας Γρηγοριάδη δεν τη γνωρίσαμε πριν από αυτήν την έκθεση. Κι εδώ ένας σουρεαλισμός, πιο χαρούμενος ωστόσο, με αναγνωρίσιμες εικόνες που ξεπροβάλλουν από το ένα πλάνο στο άλλο και έπειτα από μια πάλη των επάλληλων στρωμάτων ζωγραφικών δράσεων ή κολλάζ κ.λ.π. Καλοζυγιασμένες συνθέσεις, δυναμισμός με μέτρο, λυρικό τελικό αποτέλεσμα.
Τα ομμάτιά σου εξαίφνης μ’ έσφαξαν
Την ομορφιά τους ου δύναμαι ν’ ανθέξω
Και 180 χρόνια τώρα τίποτα σχεδόν.
Ed ascoltando al leggier mormorio
μπήκε νέα λεπτότητα ματιών μες στη σκηνή μου,
θές νάταν πνεύμα θές υπόστασις,
όσο μονάχα το τυφλοπάνι κρύβει
ή στο καρναβάλι
κανένα τους ζευγάρι δεν έδειχνε θυμό
Είδα μονάχα τα μάτια και διαστολή ανάμεσα στα μάτια,
χρώμα διάστασις,
αμέριμνα ή ανήξερα δεν έπιανε
όλο τον τόπο της σκηνής
ούτε βρισκόταν μέρος για να γίνεις εντελής Ειδώς
διαχωρούν, εισβαίνουν
αποσκιάζοντας τ’ άλλα φώτα
καθαρότης ουρανού
θάλασσα της νύχτας
πράσινο απ’το βουνήσιον άμπλα
έλαμψαν μεσ’ από τ’ άκρυφτα μάτια σε μισής προσωπίδας χώρο.
Ό,τι καλώς ηγάπησας δοικά και σώνει,
τ’ άλλα σκουριές
Ό,τι καλώς ηγάπησας ούκ από σου εξαρθρήσεται
Ό,τι καλώς ηγάπησας είναι η αληθής κληρονομιά σου
Τίνος ο κόσμος, τάχα δικός μου η δικός τους
η μήπως και δεν είναι κανενός;
ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ
“Τα άσματα της Πίζας”
Μτφ. Αντώνης Ζέρβας
Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
