ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
8 Μαίου 1996
Νίκος Ξυδάκης
Πλουραλισμός
Η Αννίτα Αργυροηλιοπούλου (γ.1960) κατασκευάζει πρωτότυπα ανάερα «γλυπτά» από σύρμα και ριζόχαρτο. Ράκη χαρτιού γύρω από μεταλλικούς σκελετούς, που θυμίζουν διαρρηγμένα κουκούλια, σχισμένες μεμβράνες, φωλιές χωρίς κατοίκους, φύλλα, δέντρα, φιγούρες. Λεπταίσθητα πλασίματα της φαντασίας και επιδέξιοι χειρισμοί, με «κινεζική» λιτότητα, με νύξεις θηλυκές για το φύλο, για τις σχέσεις (οι βέρες που κρέμονται), για τη διάρρηξή τους και τη φθορά: αυτή μονάχα μένει.
Κατασκευές που παίζουν με το φως, καταργούν το σύνορο ανάμεσα στο έξω και το μέσα, κινούνται, πάλλονται, τρεμίζουν, «αισθάνονται».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
10 Μαίου 1996
Λέτα Λεμπέκου
ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΕΧΝΗΣ
Η καθημερινότητα στην πράξη αποθεώνει το εφήμερο. Εξ ανάγκης ή από επιλογή, μια μεγάλη κουβέντα. Με την Αννίτα Αργυροηλιοπούλου η επαφή προχώρησε μισό βήμα πέρα από το στιγμιαίο. Ένα φιλόδοξο σχέδιο που δεν περπάτησε, τηλεφωνήματα και συνεννοήσεις πολύ νωρίς το πρωί ή αργά το βράδυ (γιατί τότε ο τηλεφωνητής παίρνει ρεπό), τα άγχη της: Να τι εννοώ.. ανασυνθέστε το σκηνικό. Αυτά όσον αφορά τους αντικειμενικούς λόγους. Κι ένας απολύτως υποκειμενικός: το συγκριτικό – νομίζω – πλεονέκτημα του ανθρώπου που δεν διστάζει να δείξει την ανασφάλειά του στην εποχή της ready made επιτυχημένης περσόνας. Σε ότι αφορά τα τυπικά:
H Αννίτα Αργυροηλιοπούλου εκθέτει κατασκευές στην αίθουσα «Μέδουσα+1» με τίτλο «Το φύλο…» ως τις 26 Μαίου.
Ένα, δύο τρία, δεκαοχτώ σκαλιά για το εργαστήριο. Τα κατεβαίνω ευχαρίστως και στις δύο μας συναντήσεις. Εκεί βρίσκονταν τα έργα, πριν μεταφερθούν στο χώρο της έκθεσης. Σε φόνο λευκό ταξιδεύουν τα όνειρα μιας γυναίκας. Άτομο της απόλυτης καθαρότητας; «Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει η τάξη, αλλά το υπόγειο βάφτηκε για τη φωτογράφιση». Με ξεναγεί στο χώρο της. Άλλοτε περιφερόμαστε από έργο σε έργο, άλλοτε καθόμαστε σε καρέκλες για πανοραμικές και αποστασιοποιημένες εκτιμήσεις.
Τα έργα της: φύλλα σε διάφορες εκδοχές και σχήματα, πλεγμένα με κλαδιά, σύρμα, φτερά ξυλαράκια, κλωστές, πευκοβελόνες, ύφασμα, χαρτί. «Οι γραμμές τους είναι ελεύθερες στο χώρο, συνήθως στα έργα μου δεν υπάρχει σαφές πλαίσιο, δεν υπάρχει όριο, απλώνουν στο χώρο. Έχουν όλα σκιά μαζί με το σχέδιό τους. Είναι φτιαγμένα από υλικά πολύ εύπλαστα και πολύ ευαίσθητα. Δείχνουν πάρα πολύ εύθραυστα… Τίποτα δεν είναι συμπαγές και βαρύ, γιατί εμπιστεύτηκα μια πιο ελαφριά διάσταση που μπορούν να πάρουν τα συγκεκριμένα υλικά».
Ήταν πάντα τέτοια η διάθεσή σου;
«Τα προηγούμενα έργα μου – φιγούρες από πτηνά και ζώα στην προηγούμενη ατομική έκθεση είχαν μια αγωνία. Συνήθως τα έκαιγα και τα ξαναδούλευα, ήταν μαύρα και πιο έντονα, μεγάλων διαστάσεων και δουλεμένα με κύριο υλικό το σύρμα. Πάντα, όμως στήνονταν στο χώρο μαζί με τη σκιά τους και το φως ήταν μέρος του έργου, ενώ η σκιά λειτουργούσε σαν ένα δεύτερο σχέδιο. Ορίζουνε το χώρο οι σκιές, είναι σαν να υπάρχει ένα παιχνίδι ανάμεσα στο έργο και τη σκιά του..». Παιχνίδι, το άλλο όνομα της τέχνης.
Στην τωρινή δουλειά το παιχνίδι ξεκινάει ήδη από το θέμα. «Το φύλο…» ο τίτλος της, με δεδηλωμένες όμως αναφορές στο ανθρώπινο φύλο και μάλιστα το θηλυκό. «Τον υπαινιγμό δεν το είχα προαποφασίσει. Ξεκίνησα να φτιάχνω το πρώτο φύλλο και μου φάνηκε πολύ θηλυκό σαν φόρμα και σαν κίνηση. Το φύλλο από μόνο του, όπως και τα κοχύλια, είναι μια φόρμα πολύ γυναικεία.. Εμπιστεύτηκα λοιπόν αυτή την περίοδο την ανάγκη να κάνω έργα πάρα πολύ λεπτά και πολύ τρυφερά, με τον τρόπο τους.
Τα τωρινά δεν έχουν αυτή την τραγικότητα. Είναι πιο ήσυχα, πιο σιωπηλά, αλλά και αυτά έχουν νύξεις πάνω στη φύση. Θα ήθελα αυτός που τα βλέπει να ταξιδέψει λίγο πέρα από ένα πρώτο επίπεδο: Ένα φύλλο σε διάφορες φόρμες, άλλο επίπεδο, άλλο καμπύλο, άλλοτε στο πάτωμα, άλλοτε όρθιο».
Ξενάγηση, στάση πρώτη: Ένα φύλλο όρθιο στο χώρο με γωνία προς τη μεριά του θεατή. Μια φιγούρα εγκλωβισμένη στην ύλη του αγωνίζεται να βγει. Πλησιάζω περισσότερο. Μια γυναικεία φιγούρα. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε..
Στάση δεύτερη: Το κόκκινο φύλλο. «Σαν ένα φύλλο ξεραμένο, που το σφίγγεις στην παλάμη και το ξανανοίγεις, για να δεις τις τρυπίτσες που η κίνηση άφησε στη σάρκα του.
Θα το φωτίσω, έτσι που τα κενά θα είναι ψυχρά, σε αντίθεση με τη θερμότητα του χρώματός του. Το κόκκινό του είναι συμβολικό, σαν κομμάτι οργανισμού, σαν αίμα, σαν όργανο εσωτερικό (ματώνει η γυναίκα;)».
Στάση τρίτη: (η πιο αγαπημένη): Το φύλλο στο πάτωμα. Σαν βάρκα, έτοιμη να αναχωρήσει.
«Δεν το είχα σκεφτεί αυτό, αλλά τώρα που το λες… Θα κρεμάσω κάποια δαχτυλίδια με κλωστές από πάνω.
Σαν σταγόνες βροχής θα συμβολίζει τη γονιμότητα, τη ζωή που πέφτει πάνω στο ξερό, για να ανθίσει, σαν υπόσχεση».
